Van alle films die vorig jaar waren uitgekomen, had ik zo graag Buladó in de bioscoop willen zien. Nu ik hem heb gezien via Netflix, weet ik helemaal zeker dat dit prachtige drama nog sterker zou zijn geweest op het grote scherm. De dromerige film speelt zich af op Curacao. Hoofdpersoon Kenza (Tiara Richards) woont samen met haar vader Ouira (Everon Jackson Hooi) en grootvader Weljo (Felix de Rooy) op een verlaten uithoek van het Caribische eiland. Kenzas moeder is lang geleden gestorven. Ouira worstelt hier nog altijd mee, al laat hij dit niet zien. Dan beleeft Kenza een spirituele openbaring bij het graf van haar moeder.

Weljo is ervan overtuigd dat zij door de geest van haar moeder is bezocht. Hij ziet bovendien dat er een strijder in het meisje zit en neemt haar mee naar zijn wereld van magie en bijgeloof. De norse Ouira ziet dit niet zitten. Hij wil dat zijn dochter met beide benen op de grond blijft staan. De twee mannen stonden al lijnrecht tegenover elkaar: de nuchtere Ouira, politieagent van beroep, versus de dolende Weljo, met zijn praatjes over (boze) geesten. In de scène waarin de drie personages aan tafel zitten voor het avondeten, is letterlijk te zien hoe ver Ouira en Weljo van elkaar afstaan.

Voor Kenza is de wereld van Weljo méér dan alleen spookverhalen. Het is een manier om met de dood van haar moeder om te gaan. Alhoewel Kenza haar moeder nooit heeft gekend, is er al die tijd iets van gemis gebleven. Door het spiritualisme van Weljo kan zij dat gemis een plekje geven. Door haar halsstarrigheid wordt Ouira gedwongen om het door hem geschapen emotionele pantser te laten vallen. Met heel veel moeite komen de drie nader tot elkaar en volgt er een soort van verlossing.

Het verteltempo is zo loom als de tropische temperaturen van het eiland.

Van de acteurs maakte Hooi op mij de meeste indruk. Bevrijd van zijn soapie keurslijf, ontopt Hooi zich in Buladó tot een fantastisch dramatisch acteur. Hij zet een gelaagd personage neer en weet nuances in zijn spel te stoppen. Hij draagt een natuurlijke spanning met zich mee, tegelijkertijd kan hij zich kwetsbaar opstellen. Ik geloof zo dat hij een robuuste agent is en erg veel moeite heeft met emoties. Het knettert bovendien heerlijk tussen hem en Richards. Allebei spelen zij iemand met een sterke wil en deinzen zij er niet voor terug om het verbale gevecht aan te gaan.

Regisseur Eché Janga neemt alle tijd om het verhaal over verlies en acceptatie open te vouwen en maakt van Curacao een magische plek waar de doden nog lang blijven rondzwerven. Het verteltempo is zo loom als de tropische temperaturen van het eiland. Het is soms wel erg zweverig, Buladó raakt vol het hart.

Regie: Eché Janga. Met: Everon Jackson Hooi en Tiara Richards