De remake van The Lion King kon vanuit de fanhoek op stevige kritiek rekenen. Hoe durfden “ze” immers een meesterwerk zo te behandelen. Ik blijf die kritiek zwaar overdreven vinden, het maakte mij wel weer nieuwsgierig naar de versie uit 1994. Zou het nu, na al die jaren, nog steeds zo’n impact hebben? Leeuw Mufasa (James Earl Jones) en leeuwin Sarabi (Madge Sinclair) hebben een zoon gekregen: Simba (Matthew Broderick). De wet dicteert dat Simba nu de volgende in de lijn is voor troonopvolging. Dat was eerst Mufasas verbolgen broer Scar (Jeremy Irons).
Hij moet nu met kwade ogen toezien hoe zijn troon wordt “ingepikt”. Om de kroon op te eisen moeten zowel Mufasa als Simba verdwijnen. Samen met zijn hyena’s (Whoopi Goldberg, Cheech Marin en Jim Cummings) bekokstooft Scar een gruwelijk plannetje. Hij slaagt erin om Mufasa te doden en schuift de schuld op Simba. Hij fluistert de welp toe dat die maar één ding kan doen: vluchten. Simba rent weg en ontmoet het bijzondere duo Pumbaa (Ernie Sambella) en Timon (Nathan Lane). Het wrattenzwijn en stokstaartje ontfermen zich over de welp en leren hem de zorgeloze levensfilosofie “Hakuna Matata”. Of: “geen zorgen”.
De jaren verstrijken en Simba probeert het donkere verleden achter zich te laten. Tot plots een leeuwin het paradijs binnenspringt. Het blijkt zijn oude vriendin Nala (Moira Kelly). Zij vertelt hoe Scar de savanne heeft veranderd in een dorre droevenis. De rechtmatige koning moet terugkeren en alles herstellen. Maar Simba gelooft nog steeds dat hij de dood van zijn vader heeft veroorzaakt. Terugkeren betekent zijn “schuld” onder ogen zien.
Ook ruim een kwarteeuw later weet The Lion King nog diepe indruk te maken.
Het is geen lichte kost wat regisseurs Roger Allers en Rob Minkoff aan hun publiek voorschotelen. En dan is bovenstaande beschrijving nog niet alles van de plot. Ik kan je verzekeren dat dit verhaal vol familieverraad en -moord best binnenkwam toen ik The Lion King als vijfjarig jochie voor het eerst zag. Allers en Minkoff baseerden zich op Hamlet van William Shakespeare Hamlet en nog wat volksverhalen. Geen wonder dat The Lion King zo’n intense filmervaring is. Er komen pittige thema’s aan bod die niet zouden misstaan in een film voor volwassenen.
Ook ruim een kwarteeuw later weet The Lion King nog diepe indruk te maken. De beroemde openingsbeelden met Elton Johns “Circle of Life” en de dieren van de savanne die naar de leeuwenrots trekken, garanderen absoluut kippenvel. Er is spanning, drama, humor en wordt afgemaakt met een opzwepende climax. De film maakt keurig een cirkel, het is tijd voor de volgende generatie. Voor een film van nog geen anderhalf uur is het best episch. En oh ja, ik blijf erbij: wat mij betreft is de remake echt niet slechter.
Regie: Roger Allers & Rob Minkoff. Met: Matthew Broderick en James Earl Jones