Ik had nog nooit gehoord van Alles is zoals het zou moeten zijn. Het is een komedie met ironische ondertoon, gebaseerd op het gelijknamige boek van Daphne Deckers, en zou zo door Johan Nijenhuis geregisseerd kunnen zijn. Maar het is niet Nijenhuis die achter de camera staat: Ruud Schuurman (die ik verder overigens niet ken) mocht Deckers’ roman naar het scherm brengen. De film begint bij het op het eerste gezicht succesvolle stel Iris (Barbara Sloesen) en Pieter (Jelle de Jong). Iris is hoogzwanger en moet naar het ziekenhuis om te bevallen. Terwijl Pieter haar in een rolstoel door de ziekenhuisgangen rijdt, maakt zij opgewekt selfies.

Even later is het persen en puffen geblazen. Als hun zoontje is geboren en Iris ligt bij te komen van de bevallig, staat Pieter zenuwachtig toe te kijken. Uiteindelijk waagt hij het om iets te vragen. Iets waar hij negen maanden lang over heeft nagedacht. Je ziet Iris helemaal wegsmelten bij de gedachte dat haar lief dé vraag zal stellen. “Weet je zeker dat het kind van mij is?” vraagt Pieter. Zij is met stomheid geslagen. Hoezó, is dit wel zijn kind? Van wie zou het kind anders moeten zijn? Nou, Pieter denkt aan de camerman die Iris’ realityprogramma opnam. Oh, en hij is zelf verliefd op iemand anders, dus de groeten.

Iris komt helemaal zelf voor de opvoeding van haar zoon te staan. Zoals wij mogen verwachten gaat dat eerst zeer stroef, maar worstelt Iris zich dapper door de beproevingen heen, om op het einde een zelfverzekerde mama neer te zetten. Natuurlijk moet er ook een leuke vent langskomen om haar hand vast te houden. In dit geval is dat Douwe, gespeeld door Jan Kooijman. Aan hem de taak om Iris te doen inzien dat zij echt wel goed voor zoonlief kan zorgen. En dat Iris haar levensstijl zou kunnen aanpassen.

Sloesen deed mij sterk denken aan de Nederlandse versie van Bridget Jones en mag wat mij betreft wel vaker in titels als Alles is zoals het zou moeten zijn komen opdraven.

Alles is zoals het zou moeten zijn heeft alles voor een nietszeggend niemendalletje, het soort film dat je na de aftiteling direct vergeet. Dankzij Sloesen en de prachtig venijnige toon blijft het toch nog hangen. Sloesen is niet bang om flink voor schut te lopen of lekker scherp uit te vallen tegenover Pieter. Zonder enige gêne openbaart zij aan haar familie hoe hij is vreemdgegaan, om dan nog wat champagne in haar keel te gieten. Of zij laat zich “sprayen” voor een feestje, om met een knaloranje huid aan te komen lopen.

Sloesen deed mij sterk denken aan de Nederlandse versie van Bridget Jones en mag wat mij betreft wel vaker in titels als Alles is zoals het zou moeten zijn komen opdraven. Haar aanwezigheid geeft dit soort “bankhangfilms” toch een soort pit.

Regie: Ruud Schuurman. Met: Barbara Sloesen en Jan Kooijman