Met The Sixth Sense was regisseur M. Night Shyamalan definitieve doorgebroken als filmmaker. Alle handelsmerken die in deze film voorkomen (het spookverhaal, de nerveuze sfeer en plottwist) zouden vertrouwde elementen in de rest van zijn oeuvre worden. Kinderpsychiater Malcolm Crowe (Bruce Willis) wordt op kwade avond bezocht door voormalig patiënt Vincent Grey. Vincent worstelt nog steeds met demonen uit zijn jeugd en geeft Malcolm daar de schuld van. Uit wraak schiet hij hem neer. Zo’n jaar later behandelt Malcolm de in zichzelf gekeerde Cole Sear (Haley Joel Osment).

Cole woont samen met zijn moeder Lynn (Toni Colette) en draagt een ondraaglijk geheim met zich mee: dagelijks wordt hij bezocht door spoken. De spoken worden in eerste instantie gesuggereerd. Ergens in het begin staan alle keukenkastjes in Cole’s keuken plotseling open. Later komen de spoken zelf in beeld. De temperatuur daalt, het geestenrijk openbaart zich. Lijken die aan touwen bungelen. Een vrouw met doorgesneden polsen. Een jongetje met een schotwond in zijn achterhoofd. Zij doen Cole geen kwaad, maar probeer op die leeftijd met zulke gruwelbeelden om te gaan.

Tussen hem en Malcolm groeit een breekbare vertrouwensband, alsof het vader en zoon zijn die voorzichtig toenadering zoeken. Malcolm wil, na het fiasco met Vincent, Cole hoe dan ook helpen, al dreigt hem dat zijn huwelijk met Anna (Olivia Williams) te kosten. In tegenstelling tot de horrorfilms van nu, neemt Shyamalan alle tijd om de personages een echt gezicht te geven. Met specifieke details, zoals Cole’s bril en speelgoedsoldaatjes, ontstaan er dimensies, lagen. Zo krijgt The Sixth Sense een flinke lading drama, omdat je echt met Cole gaat meeleven.

The Sixth Sense maakt dankbaar gebruik van het horrorgenre, daaronder ligt een prachtig drama over rouw en acceptatie.

Het duurt lang voor Cole, door de tranen heen, zijn geheim aan Malcolm toevertrouwt. Aanvankelijk gelooft Malcolm het niet, tot hij een sessie met Vincent herbeluistert. Dan blijkt er nog een onbekende stem op de tape te staan. Malcolms geloofsomschakeling gaat wel erg snel, het is hem vergeven. Belangrijker: hij weet misschien de oplossing voor Cole’s probleem. In plaats van wegrennen moet hij naar de spoken luisteren. Wat willen zij van hem?

The Sixth Sense maakt dankbaar gebruik van het horrorgenre, daaronder ligt een prachtig drama over rouw en acceptatie. Willis bewijst meer te zijn dan een actiester, Osment zet een aandoenlijk personage neer dat op momenten ook scherp uit de hoek kan komen. Zij geven The Sixth Sense leven, zorgen ervoor dat het spookverhaal ook het hart raakt. En natuurlijk is er die briljante twist waarmee een hoop wordt verduidelijkt. The Sixth Sense zou voorlopig de laatste echt goeie film van Shyamalan zijn. Pas vanaf The Visit wist hij het niveau weer wat op te krikken.

Regie: M. Night Shyamalan. Met: Bruce Willis en Joel Haley Osment