Met The Last House on the Left drukte Wes Craven meteen zijn stempel als regisseur: niet bang om het publiek tot op het bot te shockeren, bereid om alle denkbare grenzen over te gaan. The Hills Have Eyes is uit hetzelfde hout gesneden, tegelijkertijd neemt Craven wat gas terug. Het gezin Carter is op weg naar Californië, een overleden oom heeft een oude mijn nagelaten. De vader van het gezin, Bob (Russ Grieve), wil die mijn graag bezichtigen. Dus neemt de familie een omweg die door de woestijn leidt. Bij een tankstation worden zij gewaarschuwd door pomphouder Fred (John Steadman).

Deze plek staat bekend als oefengebied voor het leger. De Carters lachen zijn waarschuwing weg, zij weten echt wel wat zij doen. Bob peinst er niet over een andere route te nemen. Maar na een bizar ongeluk loopt de groep alsnog vast in de stroeve woestijnzand. Schoonzoon Doug (Martin Speer) gaat op zoek naar hulp, Bob loopt terug naar het tankstation, waar Fred hem een wel heel bizar verhaal vertelt. Blijkbaar woont er een kannibalenfamilie in de snikhete woestijn.

De leden van deze familie houden nauwlettend de omgeving in de gaten voor vers vlees. Zoals de gestrande familie Carter. Bob wil zo snel mogelijk terug naar zijn vrouw en kinderen, de kannibalenfamilie krijgt hem te pakken. Vanaf dat moment barst er een keihard gevecht los tussen de twee groepen. Aan de ene kant de kannibalen die uit zijn op voedsel en met hun kennis over de woestijn in het voordeel zijn. Aan de andere kant de Carters die willen overleven en zich echt niet zomaar gewonnen geven.

Het is een lekker smerige horrorfilm die in mijn ogen net wat minder sterk is dan Cravens debuut.

Net als The Last House House on the Left bevat The Hills Have Eyes de Craveniaanse gruizige, bikkelharde sfeer. Het verschil is dat Craven nu meer de tijd neemt de gruwelbeelden op te bouwen. Zo laat hij de Carters eerst flink vastlopen en verdwalen. Beetje bij beetje schroeft hij de spanning op. De zon schijnt ongenadig fel. Er is geen contact mogelijk met de buitenwereld. Zoon Bobby (Robert Houston) is getuige van een bloederige moord waar hij niet over kan praten en klapt dicht. Vader Bob blijft wel erg lang weg. Waar kan hij gebleven zijn? De familie weet niet dat de kannibalen dan al hebben toegeslagen en een bizarre “verrassing” voor ze in petto hebben.

Het is een lekker smerige horrorfilm die in mijn ogen net wat minder sterk is dan Cravens debuut. Het duurt voor mij iets te lang voor de ellende losbarst. Craven baseerde zich trouwens deels op het waargebeurde verhaal van de Schotse kannibaal Sawney Bean. Dat geeft The Hills Have Eyes toch nog een griezelig realistisch toontje.

Regie: Wes Craven. Met: Martin Speer en Janus Blythe