Jaren geleden bedachten komieken Mike Meyers en zijn maatje Dana Carvey voor Saturday Night Live de personages Wayne Campbell en Garth Algar, twee “slackers” die hun eigen tv-show presenteren: “Wayne’s World”. Deze sketches vielen behoorlijk in de smaak, de overgang naar film was onvermijdelijk. In 1992 was daar de anderhalf uur durende gelijknamige komedie, met uiteraard Meyes en Carvey in de hoofdrollen. Penelope Sheeris deed de regie. De twee vrienden nemen hun show op in de kelder van Wayne. Hij woont nog bij zijn ouders en heeft tal van baantjes gehad.
De twee vrienden vullen hun tijd verder met het bezoeken van rock-concerten, het ontwijken van exen, hockey spelen op straat en wat hangen met andere vrienden. Producer Benjamin Oliver (Rob Lowe) ziet toevallig de uitzending van Wayne’s World. Zijn vriendin haalt hem over het bijzondere duo een contract aan te bieden voor een echte show. Dit is waar de jongeren van houden. Wayne’s World kan behoorlijk wat geld opbrengen. Bejamin pitcht het idee bij baas Noah Vanderhoff (Brian Doyle-Murray), die eveneens dollartekens ziet verschijnen.
Wayne en Garth gaan graag op het aanbod in, maar komen er gauw achter geen affiniteit te hebben met de commerciële insteek. Zij hebben niets hebben van sponsors, opgedrongen gasten en sluikreclame. Wayne is bovendien hoteldebotel op zangeres Cassandra (Tia Carrere) en beschouwt de gladde Benjamin als geducht concurrent. Verder wordt volop gegrapt over rock, meisjes, wordt de vierde muur gebroken en nemen Wayne en Garth het heft in eigen hand als zij ontevreden zijn over het eind.
Ik weet dat Wayne’s World razend populair was in de jaren negentig en geldt als cult-klassieker.
Ik vind Wayne’s World flauw. Puberaal. Er gebeurt, op het graatmagere verhaaltje na, verrassend weinig in die anderhalf uur. Het aanspreken van de kijker voelt geforceerd. “Hé, kijk ons eens grappig zijn!” Frappant is ook dat Wayne en Garth als enige in de camera mogen praten. De andere personages moeten gewoon in “de zone” blijven. Dat trucje met het slot slaat ook nergens op. Het is weliswaar een goedbedoelde manier om te spotten met verschillende stijlen, op mij komt het over als een wllekeurige grap.
Ik weet dat Wayne’s World razend populair was in de jaren negentig en geldt als cult-klassieker. Maar dit is niet aan mij besteed. Plat, leeg en saai. Voor die tijd zal het ongetwijfeld een snaar hebben geraakt, misschien zelfs baanbrekend zijn geweest, het is niet mijn soort film. Het publiek oordeelde anders: de kassa’s rinkelden zo luid dat zo’n jaar later nog een vervolg kwam. Omdat Sheeris en Meyers met elkaar botsten, moest er wel een andere regisseur worden ingehuurd.
Regie: Penelope Sheeris. Met: Mike Meyers en Dana Carvey.