Welkom in het pittoreske Snow Hollow, waar de grond dagelijks met een sneeuwlaag is bedekt. Het is de perfecte plek voor stadslui om rust te vinden, ver weg van de stadsdrukte. Er is wel één maar: bij volle maan loopt een mysterieuze seriemoordenaar rond die zijn slachtoffers in stukjes scheurt. Klinkt heel naar, en dat is het ook, gelukkig staat agent John Marshall (Jim Cunnings) klaar om het bloederige mysterie op te lossen. Het is geen simpele klus, daarbij heeft hij nog andere kopzorgen. Zijn vader (Robert Forster in zijn laatste rol) lijdt aan hartruis en dochterlief Jenna (Chloe East) begint te puberen.

John is daarbij ex-alcoholist en kan moeilijk van de alcohol wegblijven. De situatie wordt er niet beter op als er geruchten rondgaan over een weerwolf. John weet heel goed dat er geen weerwolven bestaan en veegt elk bewijs van dit mythische monster bruusk van tafel. De dader moet een dorpeling zijn. Of iemand van buiten. Een boomlange, levensgevaarlijke gek die voor de lol moordt en geslachtsdelen weghapt. John heeft er de grootste moeite mee de zaak in goede banen te leiden en reageert zijn frustraties af op zijn omgeving.

The Wolf of Snow Hollow wordt door Netflix aangeduid als een komische horrorfilm. Die labels moeten natuurlijk niet te serieus worden opgevat, toch heb ik er hier een beetje moeite mee. Is dit horror? Zeker. Cunnings, die ook de regie voor zijn rekening neemt, laat opengereten lichaamsdelen zien. De weerwolf sluipt door het sneeuwlandschap, op zoek naar het volgende slachtoffer. De sfeer is dankzij de nachtelijke sneeuwbeelden van het dorp claustrofobisch. Er is, op de dorpelingen na, niemand die je hoort gillen. Maar… waar is de komedie? Of zijn dat de scènes waarin John onder alle druk bezwijkt en tegen iedereen tekeer gaat?

The Wolf of Snow Hollow is mooi gefilmd, ik heb het sterke gevoel dat dit een hoop herrie om niets is geweest.

Ik vind het eerder dramatisch. Vanuit dat oogpunt is de weerwolf is een prachtmetafoor voor Johns zenuwinzinking. Hoe meer slachtoffers dit monster maakt, hoe harder John moet vechten de grip op zichzelf niet te verliezen. Het monster in zijn hoofd snakt naar alcohol, John wringt zich in alle mogelijke bochten om dat te voorkomen. Totdat hij geen kant meer op kan. Zo werkt The Wolf of Snow Hollow ook veel beter. Voor mij dan.

Wat mij het meest stoorde was het einde. Ofwel ik heb iets cruciaals over het hoofd gezien, ofwel Cunnings sluit af met een merkwaardige anticlimax. De allerlaatste scène doet mij vermoeden dat er meer aan de hand is. Maar wat, dat houdt Cunnings verborgen. The Wolf of Snow Hollow is mooi gefilmd, ik heb het sterke gevoel dat dit een hoop herrie om niets is geweest. Ik laat dit dorp, hoe pittoresk het ook is, links liggen.

Regie: Jim Cunnings. Met: Jim Cunnings en Robert Forster.