Sylvester Stallone, de acteur/regisseur die blijft teren op personages die hun houdbaarheidsdatum zijn overschreden, wordt tegenwoordig nauwelijks nog serieus genomen. Jaren geleden, aan het begin van zijn carrière, was dat wel anders. Rocky was een hit en leverde hem zelfs een Oscar op. Voor het onvermijdelijke vervolg, Rocky II, mocht Stallone zelf regisseren. Hij had al geoefend met zijn regiedebuut Paradise Alley. Ik zat al klaar om overal commentaar op te kunnen leveren, tot mijn verrassing doet Stallone het helemaal niet slecht als regisseur.
Hij begint met het voorlopig laatste gevecht van Rocky Balboa, die een pittige bokswedstrijd uitvecht met Apollo Creed (Carl Weathers). Het eindigt in een stemming van de jury, zij roept Rocky uit tot winnaar. Apollo is verbolgen, Rocky besluit de bokshandschoenen uit te doen en samen met zijn geliefde Adrian (Talia Shire) een burgerlijk leven te leiden. Hij zweert het boksen helemaal af kiest een heel ander pad om geld te verdienen: als acteur in reclamefilmpjes.
Het lukt hem alleen niet om de tekst vanzelfsprekend van kaarten af te lezen. Bovendien praat hij te langzaam. Rocky verdedigt zichzelf: dit is hoe hij praat, daar kan hij niets aan veranderen. Het is een opvallende scène, omdat Stallone in kritieken op dezelfde soort hoon is getrakteerd. Is dit een stukje zelfspot? Of wellicht een sneer naar de critici? Stallone speelt hier precies wat er van hem wordt verwacht: de gespierde sufkop. Maar, de kijker weet het, het vechtersbloed blijft echt wel stromen. Rocky mist de ring. De adoratie. Het geschreeuw van het publiek. De opwinding. Apollo zit zich intussen te verbijten. Hij wil nog eenmaal met Rocky op de vuist. Zodat hij kan bewijzen de échte bokskampioen te zijn. Uiteindelijk besluit Rocky de uitdaging te accepteren.
Rocky II combineert opnieuw huiselijk drama met het verhaal van de underdog die zich door pure wilskracht omhoogwerkt.
Adrian aarzelt nog steeds of dit juist is. Haar man is niet ongeschonden uit de laatste wedstrijd gekomen. Het laatste wat zij wil is Rocky verliezen. In een verrassend intieme scène, waarin Stallone zowaar een zachte toon speelt in zijn acteren, maakt hij Adrian duidelijk dat hij weer wil boksen. Hoe dan ook. Rocky II volgt vervolgens de weg die de kijker het liefst ziet: hoe de bokser terugkeert naar de ring en keihard werkt om in vorm te komen.
Rocky II combineert opnieuw huiselijk drama met het verhaal van de underdog die zich door pure wilskracht omhoogwerkt. Het is niets nieuws en in zekere zin een herhaling van deel één. Toch weet Stallone van dit vervolg een erg onderhoudende film te maken. Hij is zeker niet de subtielste acteur, hij doet zichtbaar zijn best om Rocky als geloofwaardig personage neer te zetten. Dat is hem gelukt. Misschien moet Stallone deze film eens herbekijken. Wie weet kan hij weer terugkomen op dit niveau.
Regie: Sylvester Stallone. Met: Sylvester Stallone en Talia Shire.