Voor Wild at Heart baseerde David Lynch zich op het boek van Barry Gifford. Die samenwerking moet goed zijn bevallen, want voor Lost Highway betrok hij Gifford opnieuw bij het script. Daar houden de overeenkomsten op. Ditmaal geen geëxalteerde Nicolas Cage of een ontspoorde trip door Amerika. Nu is de hoofdrol voor de getergde Bill Pullman. Hij is saxofonist Fred Madison en vermoedt dat zijn vrouw Renee (Patricia Arquette) vreemdgaat. Dit vermoeden vreet hem op. Fred rookt als een schoorsteen, belt naar huis om te controleren of Renee niet stiekem is uitgegaan en verliest zich in doemfantasieën.
Die spanningen komen onder nog meer druk te staan als er raadselachtige videobanden worden bezorgd. Videobanden met opnames van hun huis. Begint Freds paranoia zo concrete, Lynchiaanse vormen aan te nemen? Of is er iets anders aan de hand? Als hij op een feestje door de lijkbleke “Mystery Man” (Robert Blake) wordt aangesproken, slaan de stoppen door. Fred sleurt Renee terug naar huis, een paar uur later is zij op beestachtige wijze vermoord. Door hem. Hij beweert er niets van te weten. Hoe kan dat?
De rechter gaat niet mee in Freds geheugenverlies en hij verdwijnt achter de tralier. Niet voor lang. Op een dag zit niet Fred maar de piepjonge automonteur Pete Dayton (Balthazar Getty) in de cel. De politie gaat uit van een idiote dwaling en stuurt Pete naar huis. Lost Highway verandert van gitzwarte paranoia in een pastische op de gangsterfilm. Toch, gedane daden laten zich niet zomaar het zwijgen opleggen. Pete ontmoet femme fatale Alice Wakefield (een dubberol van Arquette), restanten van Freds verhaallijn druppelen zijn wereld binnen. Lost Highway rijdt verder op de Lynchiaanse route.
Ging Mulholland Drive over stukgelopen dromen, Lost Highway verbeeldt hoe het ego van de man aan gruzelementen wordt geslagen.
Vanaf het eerste beeld ademt deze psycho-horror beklemming uit en wordt de kijker in Freds overspannen perspectief geplaatst. Het huis is net zo kil en benauwend als zijn gemoed. Het troostende gebaar van Renee, als de bedprestaties van zijn kant uitblijven, ervaart hij als diep vernederend. Net als Mulholland Drive, die vier jaar later uit zou komen, wekt Lost Highway de nachtmerries van zijn personage tot leven. Ging Mulholland Drive over stukgelopen dromen, Lost Highway verbeeldt hoe het ego van de man aan gruzelementen wordt geslagen.
Het is een ijzersterke psychologische thriller vol mystieke elementen, Lynch vergalopeert zich in het slot. Hij wil zo graag de cirkel rond maken dat ik mij afvraag of het eigenlijk wel klopt. De meester van het moderne surrealisme kan zich wel wat permitteren. Maar nu heb ik het sterke gevoel alsof Lynch een omslachtige bocht maakt. Mulholland Drive en Wild at Heart waren net zo ongrijpbaar, hun eindes klopten met het verhaalverloop. Lost Highway raakt enigszins verdwaald in het mysterie.
Regie: David Lynch. Met: Bill Pullman en Balthazar Getty.