De comicheld Judge Dredd werd in 1995 voor het eerst verfilmd, met in de hoofdrol Sylvester Stallone. Die versie kon rekenen op flink wat vernietigende kritieken. Niet alleen wat betreft de kwaliteit van de film. Ook omdat Stallone een doodszonde beging door het personage helmloos te spelen. Dredd draagt in de comic altijd een helm, Stallone’s ego was daar te groot voor. Bovendien vonden de producers dat de ster van hun film niet onherkenbaar kon blijven. Al is Stallone met zijn typerende stem nooit onherkenbaar, natuurlijk. In 2012 volgde de nieuwe poging. Ditmaal met Karl Urban als Dredd.

Hij houdt wél zijn helm op. Dredd maakt deel uit van een korps dat drie verschillende taken vervult: dat van rechter, jury en executeur. De agenten moeten criminelen opsporen en de gepaste straf ter plekke uitvoeren. Dus geen stoel of dodelijke injectie, maar gewoon op straat executeren. In deze verre toekomst is er een nieuwe populaire drug: SLO-MO. Door dit goedje te gebruiken verkeert het brein in een sterke roes en lijkt te tijd te vertragen. In het begin laat regisseur Pete Travis ons zien hoe dat effect eruitziet.

Van hogerhand krijgt Dredd de taak om nieuweling Anderson (Olivia Thirlby) onder zijn hoede te nemen. Anderson is geen geweldige agent, maar beschikt wel over een helderziende blik. Zij kan iemands geest binnendringen en gedachtes lezen. Zoiets kan nog van pas komen. Dredd en Anderson komen terecht in een sloppenwijk waar de bikkelharde Ma-Ma (Lena Headey) de macht heeft overgenomen. Als de twee Judges iemand van haar “clan” hebben gearresteerd, wil zij de twee Judges laten doden. Voor Dredd en Anderson begint een nietsontziend overleefgevecht, waarbij het heldere bloed rijkelijk vloeit.

Met de vertragingseffecten van SLO-MO wikkelt Travis het geweld van Dredd in een glinsterpapiertje.

Ik zag Dredd toen hij in 2012 in de bioscoop verscheen. Toen maakten de nagelharde actiescènes diepe indruk. Nu komt komt het nog steeds binnen. Niet alleen omdat het geweld zo expliciet in beeld wodt gebracht. Het gaat ook om de intentie erachter. Als Ma-Ma en de twee Judges tegenover elkaar staan, maakt het haar echt niet uit of er onschuldige wijkbewoners in de vuurlinie staan. Dredd doet domweg zijn werk. Hij schakelt de criminelen uit. Punt. Als dat betekent dat hij iemand door het raam moet gooien, of een vuurpijl in de mond van zijn doelwit knalt, dan is dat maar zo. Hij is net zo hard en rauw als het geweld dat hij toepast.

Met de vertragingseffecten van SLO-MO wikkelt Travis het geweld van Dredd in een glinsterpapiertje. Het is ranzig, maar heeft nog wat opsmuk. Zie hoe iemand te pletter valt en de camera elke seconde daarvan vangt. Travis slaagt er zo in om zijn beestachtige film zowaar esthetiek mee te geven.

Regie: Pete Travis. Met: Karl Urban en Olivia Thirlby.