Er was een tijd dat John Travolta twee dingen kon garanderen: een sterke acteerprestatie en uitverkochte bioscoopzalen. Het legendarische Saturday Night Fever is daarvan een goed voorbeeld. Neem nou alleen al de openingsscène: blakend van zelfvertrouwen loopt Travolta, die de rol van Tony Manero speelt, over de New Yorkse straten. Zijn gezicht staat in de ruststand, het jongensachtige charisma stroomt uit zijn poriën. Dit is iemand die geniet van het leven, zich geen zorgen maakt over wat morgen zal brengen. En dan hebben wij Tony nog niet eens echt in actie gezien.

Eerst moet hij als personage geïntroduceerd worden. Tony is een jonge kerel die nog zoekende is in het leven. Hij woont bij zijn ouders, oma en jongere zusje. Zijn oudere broer Frank is priester. Tony zelf is door zijn nachtelijke avonturen en dwalende houding het zwarte schaap van de familie. Overdag werkt hij in een verfwinkel, ‘s avonds doft hij zich op en verovert met zijn vrienden de discovloer. Want daar is Tony meester in: dansen. Hij heeft de middelbare school nooit afgemaakt, op de dansvloer is hij onaantastbaar.

Zo op het eerste gezicht gaat Saturday Night Fever puur over de genoegen van het uitgaansleven. Maar achter de aanstekelijke dansmuziek en glinsterende discoballen speelt zich wel degelijk drama af. Als Frank besluit om het priesterschap achter zich te laten, krijgt de Tony hier de schuld van. Hij zal wel iets tegen Frank gezegd hebben, dat hij plots van zijn geloof is gevallen. Er is sprake van uitgesproken homofobie, zie het moment waarop Tony en zijn vrienden een jongenskoppel belachelijk maken. Ook racisme speelt een flinke rol. Net als bendeoorlogen, ongewenste zwangerschappen en noodgedwongen huwelijken.

Zo op het eerste gezicht gaat Saturday Night Fever puur over de genoegen van het uitgaansleven.

Saturday Night Fever neemt dus zeker tijd om serieuze thema’s aan bod te laten komen. Er komt zelfs onvrijwillige seks voorbij (eigenlijk gewoon een verkrachting). Voor de films van nu is het veel normaler dit soort zaken aan te stippen. Voor een film uit 1977 vind ik dat pittig. Als ik het echter vergelijk met bijvoorbeeld Grease, waar een potentiële tienerzwangerschap tussen neus en lippen door wordt afgewikkeld, is Saturday Night Fever veel volwassener en sterker.

Dankzij Saturday Night Fever kwam disco volop in de belangstelling te staan. De Bee Gees scoorde een monsterhit met Staying Alive. Travolta begon met het bouwen van een kronkelig oeuvre. Zo verscheen er in 1983, onder regie van Sylvester Stallone, nog het vervolg op Saturday Night Fever: Staying Alive. Deze film werd heel wat minder enthousiast beoordeeld dan zijn klassieke voorganger. Ach, hij verscheen nog in de bioscoop. Tegenwoordig worden Travolta’s films meteen op DVD of VOD uitgebracht.

Regie: John Badham. Met: John Travolta en Karen Lynn Gorney.