Elke nineties kid zal wel de getekende animatiefilm The BFG uit 1989 hebben gezien. Of er op zijn minst van hebben gehoord. Deze film is gebaseerd op het boek van Roald Dahl en gaat over het weesmeisje Sophie. Zij wordt op een nacht door de Big Friendly Giant (de Grote Vriendelijke Reus) meegenomen naar de wonderlijke wereld der reuzen. Alle reuzen – die flinke malen groter zijn dan de tengere BFG – zijn zot op mensenvlees. Hij moet daar niets van hebben, houdt zich aan een strikt dieet van smerige snoskommers. De andere reuzen vermoeden dat hij een mensenkind bij zich heeft. Moet Sophie vrezen voor haar leven?

The BFG is een spannend en fantastisch verhaal over twee buitenbeentjes die elkaar vinden. Geen wonder dat het boek vier jaar geleden opnieuw werd verfilmd. Ditmaal door Steven Spielberg, die zich flink uitleefde met uit computer getoverde animaties. Sophie wordt gespeeld door Ruby Barnhill, de stem van de BFG is verzorgd door Mark Rylance.

Deze verfilming van Dahls roman ziet er verbluffend uit. Kosten noch moeite zijn gespaard om de aandoenlijke reusachtige grijsaard levensecht op het scherm te krijgen. Hetzelfde geldt voor de andere reuzen. Stuk voor stuk griezelig echte monsters, nachtmerrievoer voor jonge kinderen. Ongetwijfeld precies zoals Dahl deze creaturen bedoelde. Soms is het duidelijk dat Barnhill tegenover computeranimatie staat te acteren, die momenten zijn zelden.

Ik vind persoonlijk dat de stijl de inhoud wegsmoort.

Toch mis ik wat. Gevoelsmatig dendert Spielberg door het verhaal. De verhouding tussen Sophie en de BFG was in het boek (en de eerste verfilming) beter uitgewerkt. Het dromenvangen had veel meer magie. Sophie durfde zich minder te laten gaan, moest echt uit haar schulp kruipen. Nu is zij al voortvarend en ontbreekt de karakterontwikkeling. De grootste verrassing is dat de reuzen naar de BFG komen als zij pijn (“booboo”) hebben. Ze zien er nog steeds doodeng uit, dit gedrag doet wel afbreuk aan hun karakter. Ook het einde is lang niet zo scherp als Dahl oorspronkelijk had geschreven. In de getekende animatiefilm werd de spanning in de finale nog flink opgebouwd. Hier ervoer ik het als een anticlimax. En waar is de door de reuzen gevreesde Jacob gebleven?

Ik betwijfel of de kleintjes zich druk maken over mijn bovengenoemde kritiekpunten. Voor hen is dit een aangename filmervaring. Ik vind persoonlijk dat de stijl de inhoud wegsmoort. Spielberg heeft de reuzen in The BFG voortreffelijk tot leven gewekt. Hij vergat alleen de belangrijkste ingrediënten: magie en spanning. Hoe mooi de film er ook uitziet, het voelt nogal hol.