Soldaat Quinn McKenna (Boyd Holbrook) is ergens diep in de jungle op missie, als hij ziet hoe een ruimteschip neerstort. Omdat Quinn heel goed beseft dat zijn verhaal door niemand zal worden gelooft, zorgt hij voor bewijs. Hij neemt een helm mee en stuurt die op naar zijn eigen adres. Daar komt de helm terecht in de handen van Quinns autistische zoontje Rory (Jacob Tremblay). Hij activeert per ongeluk een functie waardoor de helm de aandacht van de eigenaar trekt. Die eigenaar is een Predator, een moordlustig wezen dat voor de lol op jacht gaat. Quinn wordt, in verband met zijn getuigenis, snel bij een groep delinquenten gegooid.
Niemand hoeft immers te weten wat hij zag. En mocht hij zijn mond opentrekken, dan is het veel beter als iedereen denkt dat hij knetter is. Regisseur Shane Black vlecht er ook nog het verhaal van wetenschapper Casey Brackett (Olivia Munn) in. Niet dat Casey echt een functie heeft. Vooral uitleggen wat voor onlogische en onzinnige dingen er allemaal spelen.
De filmserie over de Predator begon in 1987, toen het ten strijde trok tegen Arnold Schwarzenner. In 1990 kwam nog een vervolg, in 2004 en 2007 vocht het tegen de meer galante Alien. De filmserie kreeg in 2010 een nieuw leven. Ik heb alleen het eerste deel gezien en kan niet met zekerheid zeggen of The Predator nog echt het vierde deel moet voorstellen. De Predators hebben in dit deel al meerdere bezoekjes aan ons gebracht. Alleen degene die het moeten weten, zijn hiervan op de hoogte. Opvallend genoeg zijn dat er best veel.
Predator uit 1987 ontbeerde elke vorm van subtiliteit, het pretendeerde ook niet meer te zijn dan een vette actiefilm.
Nog opvallender is dat er twee verschillende Predators zijn. Een kleintje die ons kennelijk wil beschermen, en een grote die juist uit is op onze vernietiging. Of nee, wij roeien onszelf wel uit. Het enige wat de Predators willen is DNA van onze sterkste aardbewoner, om vervolgens hybrides te creëren. Ik ben best bereid om plotgaten en andere onregelmatigheden over het hoofd te zien. Maar het verhaal is zo warrig, ongeloofwaardig en onevenwichtig, dat ik er simpelweg niet omheen kan: Black en Dekker hebben een bizar slecht script geschreven.
Gelukkig zitten er in The Predator ook lekkere actiescènes. Het zijn fijne adrenalineshots die soms de rammelende inhoud overschreeuwen. Predator uit 1987 ontbeerde elke vorm van subtiliteit, het pretendeerde ook niet meer te zijn dan een vette actiefilm. Misschien hadden Black en Dekker diezelfde insteek moeten kiezen. Dan zou The Predator zich niet zo verschrikkelijk hebben verslikt in zijn pijnlijk stomzinnige plot.