Ik zat op de middelbare school toen ik voor het eerst een glimp opving van de Nederlandse rockband Normaal. Het ging om de trailer van de documentaire Ik kom altied weer terug, waarin fragmenten voorkwamen van de band. Zowel op het podium als tijdens hun persoonlijke leven. Jaren later hoorde ik hun bekendste nummer Oerend Hard. Om de één of andere reden is deze band bij mij blijven jeuken. Ik vermoed dat dit komt door hun markante voorman Bennie Jolink. Ondanks zijn astma blijft hij doodleuk doorrocken op het podium. Dat hij achteraf hijgend en piepend naar adem hapt, is het onvermijdelijke na-effect.
Omdat ik met de lockdown toch geen bioscopen kan bezoeken, besloot ik Ik kom altied weer terug alsnog te kijken via YouTube. De documentaire, geregisseerd door Frank van den Engel, begint met boeren die voor de camera vertellen wat hun werk vandaag nog betekent en waarom zij fan zijn van Normaal. Dan neemt van den Engel ons mee naar een concert van de rockband, waar honderden enthousiaste fans wachten tot het feest losbarst.
van den Engel koppelt de cultus van Normaal aan de politiek. Boeren voelen zich steeds minder serieus genomen door de maatschappij, en de hoge dames en heren in Den Haag. Normaal weet die frustaties en gevoelens van onmacht perfect te vertolken in hun muziek. Jolink roept dat hij en iedereen in de zaal “superboeren” zijn. Je wordt geen boer, je bent een boer. Dit kan – uiteraard – rekenen op hard gejuich. Ik begrijp heel goed dat Normaal nog steeds niet aan kracht heeft ingeboet.
van den Engel koppelt de cultus van Normaal aan de politiek.
Ik kom altied weer terug concentreert zich ook op de band zelf. En wat je ook vindt van hun muziek, dit zijn zeer getalenteerde musici. Als band laten zij moeiteloos verschillende geluiden samensmelten, van rock tot blues tot country, en maakt Jolink het af met zijn aanstekelijke teksten. “Vernuftige onzin” volgens hem. Maar wel “vernuftige onzin” die door heel wat fans wordt gewaardeerd. Het wérkt, wat zij maken.
Als deze documentaire een diepere laag wil bereiken en zich op Jolink concentreert, gebeurt er iets bijzonders. De zanger, tekstschrijver en beeldend kunstenaar blijkt nogal wat ballast mee te torsen. Maar hij gaat er nooit te diep op in. Hij wuift de vragen van van den Engel over zijn persoonlijk leven weg. Op het einde weet de regisseur heel kort tot Jolink door te dringen. De muur die de zanger opwerpt, maakt mij nieuwsgierig naar wie hij eigenlijk is.