In Koko Flanel speelt Urbanus (ofwel Urbain Joseph Servranckx) de rol van Placide. In de beginscène zien wij hoe zijn vader op het sterfbed ligt en Placide dwingt tot de belofte om snel een vrouw te vinden en kinderen te krijgen. Placides broer Azère (Jan Decleir) heeft immers het huisje-boompje-beestje. De eenvoudige Placide zou het graag willen. Maar hij is, naar eigen zeggen, niet de knapste. Zijn partner moet wel veel mooier zijn, anders komen er lelijke kinderen van. Die wens komt binnen handbereik als Placide door idioot toeval de kans krijgt de kans om mannequin te worden men de beeldschone Sarah (Bea Van Der Maat) ontmoet.
Sarah moet eerst niets hebben van de sullige nieuwkomer, gaandeweg voelt zij medelijden met de verloren Placide. Model Arlondo (Herbert Flack), heeft ook een flink oogje op Sarah, maar is nog getrouwd met Orphelia (Isabella Soimaud). Bazin Madame Germaine (Willeke van Ammelrooy) heeft plannen om Placide, die zij omdoopt tot “Koko”, tot het laatste commerciële druppeltje uit te melken. Azère probeert hem te helpen om een leuke partner te vinden.
Alhoewel ik nog nooit een optreden van Urbanus gezien heb, weet ik wel dat zijn humor in de categorie “flauw” tot “waanzinnig flauw” wordt geplaatst. Koko Flanel past perfect tussen die twee uitersten, hij is toch beter dan wat ik verwachtte. Placide is nou niet het grootste licht, er is wel degelijk aan gewerkt om van hem een oprecht personage te maken. Iemand met emoties, een doel. Hij haalt de mafste capriolen uit, maar raakt ook zijn huis kwijt. Als Sarah hem op de parkeerplaats aantreft, kan hij alleen zijn schouders ophalen. Waar moet hij anders naartoe?
Het is een sympathieke komedie die op zijn best ruim anderhalf uur voor afleiding zorgt.
Daarnaast spelen er ook acteurs in met een behoorlijke staat van dienst (Decleir, van Ammelrooy…) die zowel het materiaal als hun personages zeer serieus nemen. Decleir stort zich vol in de slapstick en weet zo op zijn minst een glimlach tevoorschijn te toveren. Dan is er nog Koen Crucke (Alberto uit Samson en Gert) in de heerlijke rol van Jean-Claude. Hij moet ervoor zorgen dat Placide met een behoorlijke smoel voor de camera verschijnt, en steekt zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken.
Koko Flanel is mij meegevallen. Het is een sympathieke komedie die op zijn best ruim anderhalf uur voor afleiding zorgt. Regisseurs Stijn Coninx en Jef van de Water gaan vol voor de lol, zonder dat het geheel te plat of smakeloos wordt. Het is gewoon fijn, licht-absurdistisch vermaak.