Ik ben zelf groot liefhebber van intimiderende natuurverschijnselen, kan uren kijken naar beelden van allesverzwelgende tsunami’s en vernietigende stormen. Michael Crichton, ook verantwoordelijk voor het meesterlijke Jurassic Park, moet dezelfde obsessie met de natuur hebben. Samen met zijn toenmalige echtgenote Anne-Marie Martin schreef hij een script over tornado’s en noemde het Twister. De Nederlandse regisseur Jan de Bont stond achter de camera. Het middelpunt van deze bijzondere thriller is een groep fanatieke stormliefhebbers. Onder de bezielde leiding van Jo Harding (Helen Hunt) gaan zij op zoek naar tornado’s.
Door de bewegingen en aard van deze weerfenomenen te bestuderen, hoopt het team verbeterde waarschuwingssystemen te kunnen bouwen. Om die studie te perfectioneren hebben zij een apparaat in elkaar geknutseld. Dat moet de tornado opgezuigen, zodat alle nodige metingen uitgevoerd kunnen worden. Het concurrerende team, geleid door Jonas Miller (Cary Elwes), heeft exact dezelfde machine gebouwd. Zij doen er alles aan om Jo af te troeven.
De groep krijgt onverwacht bezoek van Bill Harding (Bill Paxton), de ex van Jo. Hij wil graag trouwen met Melissa Reeves (Jami Gertz), maar dan moet Jo wel nog hun scheidingspapieren tekenen. Uitgerekend op dat moment komen er tornado’s voorbij. Bill, die eerder ook een stormliefhebber was, wordt samen met Melissa op sleeptouw genomen. Hij voelt de adrenaline weer door zijn lijf gieren. Zij moet haar best doen niet hysterisch te worden.
Ik vind het zo indrukwekkend, die superkrachten van Moeder Aarde.
Gertz is net als het publiek de buitenstaander aan wie alles uitgelegd moet worden. Wat is precies een F3? Hoe werkt het meetapparaat van Jo? Haar aanwezigheid voelt nogal kunstmatig. De “spannende” driehoeksverhouding tussen Jo, Bill en Melissa komt evenmin goed tot leven. En de concurrentie, ach, je kan op voorhand wel voorspellen hoe het met die gladjakkers afloopt. Hoe soapig of gekunsteld het script ook kan overkomen, Twister heeft mij toch ruim twee uur lang vastgehouden. Want er zijn tornado’s.
Grote, aardedonkere wervelwinden die onverwacht van koers veranderen, en klinken alsof zij de toorn van de windgoden vertolken. Er vliegen koeien door de lucht, een openluchtbioscoop wordt afgebroken, een truck wordt opgetild alsof het niets is. Ik vind het zo indrukwekkend, die superkrachten van Moeder Aarde. Als Bill en Jo zelfs ín een tornado zitten, kijk ik met ingehouden adem naar het binnenste van dit windmonster. Hoe realistisch Twister is durf ik niet te zeggen, voor mij is het een groots en meeslepende avontuur. Niet gek voor een film die feitelijk alleen gaat over hele sterke wind.