Ushi, het typetje van Wendy van Dijk, is een onhandige Japanse interviewer. Bij elk vraaggesprek (altijd met beroemdheden) stelt zij de meest absurde vragen, met als bedoeling de geïnterviewde in verlegenheid te brengen. Op het einde onthult van Dijk dan wie zij echt is, waarop haar gesprekspartner geschokt reageert. Die reactie was soms wel vreemd omdat de buitenlandse gasten haar niet kenden, maar goed. Na ons jarenlang met dit kunstje te hebben vermaakt, was het tijd voor een speelfilm. Ushi Must Marry. Ushi wordt door haar moeder gedwongen om te trouwen met de moddervette sumoworstelaar Sumo (Mark Sagato). Ushi ziet dit huwelijk niet zitten.
Zij vlucht weg, gaat er dan toch voor, wil zich transformeren tot ander soort vrouw, gaat alsnog op zoek naar de ware… De plot holt van her naar der. Even voorop gesteld: ik vermoedde al dat Ushi Must Marry geen hoogvlieger zou worden. Ushi is geen Borat, de creatie van Sacha Baron Cohen, die met zijn messcherpe humor de maatschappij fileert.
Mijn verwachtingen waren laag. Superlaag. Ik beschouwde het gewoon als iets superflauws voor tussendoor. Tot mijn verbijstering weet Ushi Must Marry zelfs nog onder die verwachtingen te scoren. Het “acteerwerk” bestaat uit afschuwelijk geschmier en het grappenniveau is wel érg laag. De assistent van Ushi, Tojo, moet om de haverklap zijn dorst lessen en drinkt in het begin een bloemenvaas leeg. Sumo doet niet veel meer dan scheten laten en zich volproppen met eten. En Ushi, tja… haar gebroken Engels klinkt als een spraakgebrek.
De reeks bekende gezichten, van Uri Geller tot Rachel Federoff en Destin Pfaff, kunnen niet verhullen dat Ushi Must Marry een beroerde poging tot komedie is.
Het is of van Dijk en regisseur Paul Ruven een kinderpubliek in gedachte hadden. Maar later schuift de toon weer richting humor voor volwassenen. Ushi Must Marry verandert in een merkwaardige, satirische kijk op de wereld van daten, bruiloften en koppelaars. Het veroorzaakt een hinderlijke stijlbreuk. Ushi Must Marry probeert er iets van te maken, maar het werkt niet. Als in, echt totaal niet. De reeks bekende gezichten, van Uri Geller tot Rachel Federoff en Destin Pfaff, kunnen niet verhullen dat Ushi Must Marry een beroerde poging tot komedie is.
Ik weet zeker dat van Dijk getalenteerd is. Maar zij is geen Cohen. Hij is oprecht grappig en zijn typetjes hebben nog een beetje dimensie. Het typetje Ushi rammelt aan alle kanten. Is zij echt zo wereldvreemd, of gewoon naïef? Ik zal maar zwijgen over de verdere cliché’s die onbeschaamd worden ingezet. van Dijks typetje zal ongetwijfeld op de lachspieren werken in korte scènes voor de tv. Voor een film is dit echt helemaal niets.