Jaren geleden werd tijdens een horrormarathon in Pathé Tuschinski de remake van The Last House on the Left vertoond. Dit was voor ik het origineel van Wes Craven had gezien. De remake, geregisseerd door de Griekse cultregisseur Dennis Illiadis, vertelt hetzelfde verhaal, maar dan net even anders. De twee tienermeisjes Mari (Sara Paxton) en Paige (Martha MacIsaac) willen wat wiet roken en worden uitgenodigd door de stille Justin (Spencer Treat Clark). Hij verwacht dat zijn vader Krug (Garret Dillahunt), diens broer Francis (Aaron Paul) en liefje Sadie (Riki Lindhome) nog lang niet thuiskomen.

Die inschatting is helaas fout. En Krug piekert er niet over de twee meisjes zomaar te laten gaan. Mari en Paige worden ontvoerd naar het bos, gemarteld, verkracht en voor dood achtergelaten. Krug, Francis, Sadie en Justin verdwalen in de bossen en belanden per toeval bij de ongeruste ouders van Mari. Als de zwaargewonde Mari zich uitgeput thuis meldt, overheerst eerst de shock. Dan ontdekken haar ouders dat de daders gewoon in hun huis rondlopen. Tijd voor wraak.

Omdat het origineel al zo gewelddadig is, zou je in deze tijd een nog meer bloedfonteinen verwachten. Bloederige effecten moeten tegenwoordig zo gedetailleerd en duidelijk mogelijk in beeld worden gebracht. Illiadis’ variant van The Last House on the Left voldoet wat dat betreft zeker aan de verwachtingen. Het bloed spat in het rond en de verwondingen zien er echt uit alsof ze hellepijn veroorzaken. Ik heb het idee dat de makeup-afdeling zich flink heeft uitgeleefd.

De remake is ontdaan van zijn onbehouwen karakter en gladgestreken.

Toch, in plaats van het gruizige, viezige gevoel dat Craven aanboorde, alsof hij een snuff film maakte, is de remake veel gelikter. Illiadis duwt ons niet echt angstaanjagend dicht op de gruweldaden en behandelt ons meer als een publiek. Illiadis’ variant op The Last House on the Left is echt bezig met het wraakverhaal, terwijl Craven nog iets fundamenteels wilde vertellen. Bovendien geeft Illiadis ook de ouders meer de ruimte, en zijn Krug en zijn kompanen minder smoezelig dan hun duivelse voorgangers. Al brengen Paul, Dillahunt en Lindhome wel een geladen aura met zich mee.

De remake is ontdaan van zijn onbehouwen karakter en gladgestreken. Dat is geen kritiek. Illiadis heeft de horrorfilm simpelweg verplaatst naar een tijdperk waarin heel andere thema’s het alledaagse leven bepalen. The Last House on the Left uit 2009 is zeker anders dan Cravens origineel. Maar de horrorfans kunnen nog steeds hun hart ophalen.