Vóór Beverly Hills Cop had Eddie Murphy al filmervaring opgedaan. Maar nu zou hij voor het eerst de hoofdrol spelen. Hij is Axel Foley, een politieagent die helemaal zijn eigen gang gaat. Inspecteur Todd (Gilbert R. Hill) ziet het allemaal knarsetandend aan. Als een undercoveroperatie op spectaculaire verkeerd gaat, wordt Axel naar huis gestuurd. Daar treft hij zijn oude vriend Mikey (James Russo). Mikey is in het bezit van een stapel Duitse obligaties en wil wat drinken met zijn maatje. Na het kroegbezoek worden Axel en Mikey overvallen door twee kerels. Axel wordt neergeslagen, Mikey krijgt twee kogels in zijn kop.
Todd wil niet dat Axel zich met de zaak bemoeit. Axel belooft op vakantie te gaan, naar Beverly Hills, om tot rust te komen. De eigengereide agent vertelt niet dat het spoor van Mikeys dood toevallig naar deze plek leidt. Als hij er dan toch is, kan hij net zo goed wat zelfonderzoek doen. Het loopt niet helemaal zoals verwacht en al snel kruist Axel het pad van lieutenant Bogomil (Ronny Cox).
Hij vindt het maar niets dat Axel in Beverly Hills zijn eigen gang gaat en regelt agenten Billy Rosewood (Judge Reinhold) en Taggart (John Ashton) als havikgsogen die Axel in de gaten moeten houden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Met zijn vlotte babbel en onverwachte acties weet hij steeds weg te glippen. Als iedereen begint in te binden, vormt het trio een sterk team. Dat is nodig, want tegenstander Victor Maitland (Steven Berkoff) laat zich echt niet zomaar verslaan. Het kille hulpje Zack (Jonathan Banks van Breaking Bad) is evenmin een lieverdje.
Inhoudelijk stijgt de film nauwelijks boven de gemiddelde actiekomedie uit, dankzij de komiek is Beverly Hills Cop evengoed een feestje.
Opvallend is dat regisseur Martin Brest achter de camera staat. Ik ken zijn naam in het bijzonder van de epische flop Gigli, waarin Ben Affleck en Jennifer Lopez de hoofdrollen speelden. Zo pijnlijk slecht als die film was, met houterig acteerwerk en een absurd script, zo heerlijk strak is Beverly Hills Cop. Brest kan dus wel degelijk een goeie film maken. Murphy mag zich ruimschoots uitleven met zijn aanstekelijke lach en rake grappen (“read my lips”).
Inhoudelijk stijgt de film nauwelijks boven de gemiddelde actiekomedie uit, dankzij de komiek is Beverly Hills Cop evengoed een feestje. Geen wonder dat hij zich hierna hoofdzakelijk op films concentreerde. Zijn meer dramatische rollen zouden later komen (zie het meesterlijke Dolemite Is My Name), Murphy bewijst hier dat hij in ieder geval een film kan dragen.