De “oudere” kijkers zullen zich nog wel de serie Fantasy Island herinneren. In elke aflevering kwamen bezoekers aan op het mystieke eiland, waar hun diep gekoesterde wensen in vervulling gingen. Het leverde mooie cocktails van fantasy, horror en drama op. Productiehuis Blumhouse Productions, gerund door Jason Blum, besloot om een eigentijdse versie van Fantasy Island te maken. Deze nieuwe versie is geregisseerd door Jeff Wadlow. Het begin is helemaal niet slecht. Gwen Olsen (Maggie Q), Melanie Cole (Lucy Hale), de broers Brax en JD Weaver (Jimmy O. Yang en Ryan Hansen) en Patrick Sullivan (Austin Stowell) komen per vliegtuigje aan op het eiland.
De baas, Mr. Roarke (Michael Peña), heet iedereen van harte welkom. De gasten kijken vol spanning uit naar hun gepersonaliseerde avonturen. Gwen krijgt de kans om ditmaal een huwelijksaanzoek te accepteren. Melanie mag eindelijk wraak nemen op haar pestkop Sloane Maddison (Portia Doubleday). Brax en JD zijn tijdens hun wens eigenaar van hun eigen eiland, en Patrick komt terecht bij een groep militairen in de jungle.
Er zit wel een flinke adder onder het gras, de wensen komen namelijk met onverwachte wendingen. Als een wens eenmaal is begonnen, moet hij ook worden uitgezeten. Gwen is de eerste die vermoedt dat er meer aan de hand is. En dat Mr. Roarke er een dubbele agenda op nahoudt. Met een beetje fantasie kunnen de wensen beschouwd worden als tijdelijke psychoses waar de personages in verstrikt raken. Of als miniverhaaltjes die horror, drama en actie soepel door elkaar laten lopen, om zo iets unieks neer te zetten. Helaas. Na het aardige begin ontspoort Fantasy Island zo sterk, dat ik het bijna een prestatie vind.
Na het aardige begin ontspoort Fantasy Island zo sterk, dat ik het bijna een prestatie vind.
Door het gebrek aan logica klopt er algauw niets meer van. En dat wordt nog erger door de twists in de tweede helft. Die buitelen zo snel over elkaar heen dat het grappig is. Hoe werkt het nou precies met die wensen? Zijn het pure zinsbegoochelingen, of zijn het toch stukjes realiteit? Hoezo draait Mr. Roarke zo snel bij? De povere uitwerking van de personages maakt de ellende af.
Fantasy Island wil veel te veel in te weinig speelduur. Dat wordt pijnlijk duidelijk in het tweede deel. Ik wil best geloven dat er sprake is van een dramatische laag vol ellende. Maar Wadlow douwt het materiaal zo schaamteloos bruusk door mijn strot, dat de film gaat tegenstaan. Op het einde moet de kijker achterblijven met gemengde gevoelens, het hart vasthouden voor de volgende lading gasten. Nu is het domme, afgeraffelde rotzooi.