The Devil’s Own kwam ik toevallig tegen op Netflix. De hoofdrollen zijn voor Brad Pitt en Harrison Ford. Pitt is de Ierse verzetstrijder Rory Devaney. Na een uit de hand gelopen “missie” in Ierland, duikt hij in Amerika onder bij agent Tom O’Meara (Ford). Tom weet niets af van Rorys gewelddadige achtergrond. Rory heeft als dekmantel een baantje in de bouw, tegelijk bereidt hij zich voor op een nieuwe aanslag. Hij koopt wapens van de gehaaide Billy Burke (Treat Williams), met wie Rory snel onenigheid krijgt. Tom kampt met zijn eigen sores. De grote vraag is natuurlijk of en wanneer Tom de dubbele agenda van zijn bezoeker ontdekt.
En hoe de confrontatie tussen Rory en Billy zal aflopen. Regisseur Alan J. Pakula heeft met de cast en het script de juiste benodigdheden voor een nagelbijtend spannende thriller. The Devil’s Own heeft ook wel zijn spannende momenten, toch gaat het niet helemaal goed. Ik heb het sterke idee dat de film uit twee verschillende verhalen bestaat. En dat die twee verhalen, tot op het eind, nooit lekker bij elkaar komen.
Dit wordt voor mij het duidelijkst in de scènes waar Pakula uitgebreid stilstaat bij Toms werkzaamheden en leven. Wij zien hoe hij met een collega een crimineel achtervolgt, hoe die achtervolging misloopt en Tom worstelt met de keuze die hij moet maken. Al is dit werk hem op het lijf geschreven, hij geeft toe dat hij het liefst met pensioen gaat. Gelukkig zijn er ook lichtpunten. Zo heeft zijn dochter haar communie, waar een groot feest voor wordt gegeven. Het is lekker herkenbaar drama, het overschaduwt ook het verhaal van Rory. Als zijn verhaal weer aandacht krijgt, betrap ik mij zelfs op de gedachte “oh ja, het gaat om hém”.
The Devil’s Own voelt onevenwichtig.
Het is ergens halverwege dat de twee lijnen elkaar alsnog raken en The Devil’s Own in een stroomversnelling raakt. Tom begint een verbeten jacht op Rory, die het op zijn beurt de hoogste tijd vindt om te vertrekken. Dan voel ik de spanning waar ik eerder zo naar verlangde. The Devil’s Own is vanaf dat punt meer thriller dan zoetsappig drama.
Er zijn in deze film twee acteurs die hun eigen karaktertijd opeisen. Het resulteert in een ongemakkelijke mengelmoes van verschillende verhalen en sferen. The Devil’s Own voelt onevenwichtig. Pakula had moeten gaan voor één strakke lijn, één duidelijke visie. Nu is de film voelbaar gemaakt op compromissen. Als je bedenkt welk talent erbij betrokken is geweest, is dat ontzettend zonde.