Niet alle films van Guy Ritchie zijn even sterk. Ik noem bijvoorbeeld het afschuwelijke Swept Away. Maar toen hij net begon was hij erg goed bezig. Twee jaar voor het nieuwe millennium debuteerde hij met de opwindende en eigenzinnige gangsterkomedie Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Vrienden Tom (Jason Flemyng), Soap, (Dexter Fletcher), Eddie (Nick Moran) en Bacon (Jason Statham in zijn acteerdebuut) willen hun grote slag slaan bij een pokerspel. Eddie kan als geen ander de reactie van zijn tegenstander lezen, en weet dus precies wanneer hij wat moet inzetten. Het spel wordt georganiseerd door Hatchet Harry (P.H. Moriarity).

Hij is berucht om zijn temperament, zo sloeg hij ooit eens iemand dood met een dildo. Harrys assistent Barry The Baptist (Lenny McLean) geeft de twee kruimeldieven Gary (Victor McGuire) en Dean (Jake Abraham) opdracht om antieke wapens te stelen. De inbraak gaat niet helemaal zoals gepland en twee wapens komen terecht in de handen van Nick The Greek (Stephen Marcus).

Nick wordt weer benaderd door Tom nadat Eddie pokerspel heeft verloren. Om de openstaande schuld aan Harry te betalen, wil het viertal de overvallers van een drugsoperatie bestelen. Daar hebben zij wapens voor nodig. Ritchie laat bovenop deze wirwar nog meer personages opdraven, die al dan niet toevallig elkaars paden kruizen. Op magistrale wijze komt alles bij elkaar in een knetterende shootout en weet Ritchie met een soort van afgerond eind te komen. Wat er is gebeurd? Om daar antwoord op te geven moet Lock, Stock and Two Smoking Barrels vaker worden bekeken.

Lock, Stock and Two Smoking Barrels is sterk gestileerd, het weet door de ruwe wereld waarin het zich afspeelt een stevige indruk achter te laten.

Ritchie wordt vaak vergeleken met Quentin Tarantino. Zie de dialogen, waarbij de personages met elkaar ouwehoeren over alledaagse zaken. Of de manier waarop grof geweld met harde humor wordt gecombineerd. Maar Ritchie is eigenzinniger en scherper. Hij laat Engeland in grauwe kleuren baden, gebruikt de handcamera en duikt net wat meer in de zelfkant van de maatschappij. Hij vertraagt en versneld het beeld en gebruikt opvallend veel punkmuziek op de geluidsband.

Lock, Stock and Two Smoking Barrels oogt hip en opgewonden, daaronder voelt de film aangenaam rauw en rafelrandig. Het is een opname van de onderklasse die naar de top wil klimmen. Met desastrueuze gevolgen. Als Ritchie wordt vergeleken met Tarantino, dan is hij de meer “vuile” versie. Dat is helemaal niet negatief bedoeld. Lock, Stock and Two Smoking Barrels is sterk gestileerd, het weet door de ruwe wereld waarin het zich afspeelt een stevige indruk achter te laten.