Als geen ander kan Bill Murray de goedhartige eikel neerzetten, de anarchist die de regels aan zijn laars lapt. Voor autoritaire figuren is hij het ultieme hoofdpijndossier, de “gewone man” vindt zijn streken prachtig. Dat wordt bewezen in de leger-komedie Stripes. Murray is John, een taxichauffeur die het liefst zijn auto van de brug rijdt. Beste vriend Russell (Harold Ramis, ook achter de schermen goed bevriend met Murray) is docent en moet buitenlanders klaarstomen voor de Engelse taal. Niet echt de baan waar hij ‘s ochtends graag voor opstaat. Per toeval zien de twee mannen een advertentie voor het leger.

John komt op het lumineuze idee om zich aan te melden. Bij het leger zullen zij de hele wereld afreizen, met honderden vrouwen het bed induiken, en er nog voor betaald worden ook. Dat klinkt toch als de ultieme droombaan! John en Russell melden zich aan, zonder te weten wat ze allemaal te wachten staat. Russell kan nog wel meekomen in het autoritaire regime, John kan het niet laten om voor clown te spelen. Meer dan eens raakt hij stevig in de clinch met sergeant Hulka (Warren Oates).

Er zitten zeker leuke scènes in in Stripes. De onbewogen Murray is verantwoordelijk voor de grappigste momenten. Hoe idioot de situatie ook wordt, hij gaat overal in mee. Of het nou gaat om een basketbal die hij terugwil, of de machtsstrijd met Hulka, Murray zorgt er wel voor dat er gelachen kan worden. Maar wat Stripes toch doodslaat, is het voortkabbelende script. Tussen de grappen en grollen door zitten ook momenten die veel minder leuk zijn. Ik denk daarbij aan de scène waarin John en Russell een gezellige avond beleven met Stella (P.J. Soles) en Louise (Sean Young).

Stripes is heus geen slechte film, het is fijn als tussendoortje op de regenachtige zondagavond.

Stripes wil in alles een anarchistische komedie zijn, het ontbreekt aan pit, aan een scherpe lijn in het verhaal. Als John en Russell een militaire wagen stelen, heb ik het idee dat regisseur Ivan Reitman en schrijvers Len Blum, Daniel Goldberg en Ramis zoeken naar een nieuwe richting in het verhaal. Wat voor absurditeiten kunnen nog meer worden verzonnen?

Ik heb Murray in veel scherpe films gezien. Ghostbusters vond ik evenmin een meesterwerk, de richting was veel duidelijker. Stripes is heus geen slechte film, het is fijn als tussendoortje op de regenachtige zondagavond. Een lekker verzetje, nog geen twee uur aan zorgeloos escapisme. Als je daar naar op zoek bent, is Stripes de perfecte komedie.