In House of 1000 Corpses laat beginnend regisseur Rob Zombie een vriendengroep in de handen van een moordzuchtige familie terechtkomen. Bill Hudley (Rainn Wilson), Jerry Goldsmith (Chris Hardwick) en hun vriendinnen Denise Willis (Erin Daniels) en Mary Knowles (Jennifer Jostyn) reizen door Amerika. Het plan van de twee mannen is om een boek te schrijven over afgelegen, opvallende attracties. Bij een tankstation ontmoeten zij Captain Spaulding (Sig Haig). Hij weet wel iets interessants voor het boek. Er wordt gefluisterd over Dr. Satan, een gestoorde wetenschapper die aan de galg zijn einde vond.
Denise en Mary vinden het niets, Bill en Jerry willen dolgraag de boom vinden waar deze “dokter” is opgeknoopt. Als zij echter Baby Firefly (Sheri Moon Zombie) oppikken voor een lift en het viertal bij haar thuis beland, krijgt de plot een zeer macabere wending. Zombie laat de spanning oprekken tot het tijd is voor het gruwelwerk.
Net als bij Tom Hoopers The Texas Chainsaw Massacre, blijkt deze familie eigenaardige gewoontes en voorkeuren te hebben. Sadisme, martelingen en necrofilie bijvoorbeeld. De familie laat de gasten echt niet zomaar gaan, de pret is pas begonnen. Het is immers Halloween. Dat moet echt wel gevierd worden… En Dr. Satan is één van de genodigde. Want wie zei dat hij een mythe is…? Wat er dan allemaal gebeurt volgt het bekende horrorpad. Fascinerender is hoe Zombie het verhaaltje op beeld zet.
House of 1000 Corpses is de perfecte film voor de nachtcinema.
Terwijl de vier hoofdpersonages in grafische scènes vechten voor hun leven, komen beelden van de familieleden voorbij. Firefly bevredigt zich met een skelet. Otis (Bill Moseley) leeft zich uit op een groep cheerleaders en steekt een tirade af over mensen in het algemeen. De beelden zijn grofkorrelig, lijken op shots uit een delirium. House of 1000 Corpes vertelt een (over)bekend verhaal, Zombie geeft de film op deze manier een ranzige, grauwe smaak. Ik maakte al de vergelijking met The Texas Chainsaw Massacre. Ergens zie ik Zombies debuut wel als stevige update van deze horrorklassieker. Explicieter, rauwer en intenser. Denk aan wat Saw het genre heeft gebracht.
Het grote verschil is dat het acteerwerrk in Hoopers film een stuk beter is. De personages waren ook veel beter uitgewerkt. Het waren echt mensen met wie je kon meeleven. In House of 1000 Corpes wordt vooral veel en hard gegild. Deze horror moet het hebben van zijn opgewonden en bloederige buitenkant. Dat is overigens helemaal geen probleem. House of 1000 Corpses is de perfecte film voor de nachtcinema.