Als Jim Carrey in een film verschijnt weet je één ding zeker: er staat je iets te wachten. Of het nou drama is of komedie, Carrey weet hoe dan ook de aandacht te trekken met zijn energie. Helemaal als zijn tegenspeler veel meer ingetogen is. Zoals bij The Cable Guy, geregisseerd door Ben Stiller. Steven (Matthew Broderick) is na een mislukt huwelijksaanzoek verhuisd en moet in zijn nieuwe woning nog de televisie installeren. Chip (Jim Carrey) is de monteur die voor de aansluiting moet zorgen. Het moment dat hij binnenkomt voel je: die kerel is niet helemaal oké. Dat gevoel heeft Steven ook, dat komt heel duidelijk naar voren in zijn gezichtsuitdrukking.
Maar Chip zorgt er wel voor dat de televisie werkt. Voor Steven is het afgehandeld. Hij weet alleen nog niet dat Chip een duister geheim rondzeult. De kabelmonteur hunkert sterk naar vriendschap en ziet in Steven de ideale kandidaat. En Chip gaat heel erg ver om die vriendschap te forceren. Voor Steven het goed en wel doorheeft dringt Chip binnen in zijn familie- en vriendenkring. Met alle gevolgen van dien.
The Cable Guy wordt in het hokje “komedie” geplaatst, dat is niet helemaal juist. Het script was oorspronkelijk geschreven door Lou Holtz Jr. en bedoeld als meer publieksvriendelijke “buddykomedie”. Judd Apatow kreeg het verzoek van Carrey om het script grondig te herschrijven. Het moest donkerder, venijniger, bozer. Dat is ook gelukt. The Cable Guy kent echt wel grappige momenten, tegelijkertijd is het doodeng.
The Cable Guy blijft steken in een ongemakkelijke bocht, laat een onbestemde smaak achter.
Het zijn twee uitersten die niet altijd even goed samen gaan. Het voelt soms onevenwichtig, ongemakkelijk. Stiller doet zijn best om twee verschillende genres samen te smelten, er is ook sprake van flinke botsingen. De angst krijgt dan de overhand. De droomscène, waarin Chip als demon Stevens huis binnenstormt, is veelzeggend. Stiller, Carrey en Apatow zullen ongetwijfeld liefhebbers zijn van duistere komedie, op dat soort momenten is de humor in The Cable Guy ver te zoeken.
The Cable Guy blijft steken in een ongemakkelijke bocht, laat een onbestemde smaak achter. Ik hou van harde, scherpe humor. Maar ik kan gewoon niet lachen als Chip bij Stevens ouders is en voorstelt om “woordporno” te spelen. Ik zie een idioot die iemands leefruimte inpikt, chantage gebruikt om zijn zin te krijgen. Misschien hadden Stiller en Carry het toch beter bij het oorspronkelijke script van Holtz kunnen houden. Carrey is goed genoeg om een gemiddelde “buddykomedie” extra schwung te geven.