Wat had ik Bumperkleef graag in de bioscoop gezien. Maar het aantal bioscopen waar deze nederhorror werd vertoond was gering. En de vertoontijden waren evenmin gelukkig ingepland. De film staat nu op Netflix, dus ik kan hem evengoed bewonderen. Regisseur en schrijver Lodewijk Crijns laat ons eerst kennismaken met de ijskoude psychopaat van het verhaal: de naamloze chauffeur van een wit busje (Willem de Wolf). Hij kan het slecht verdragen als mensen de regels overtreden. Wat hem helemaal pissig maakt is als er nadien geen excuses worden gemaakt. Dat hij niet met zich laat sollen, ondervindt ook Hans (Jeroen Spitzberger).

Hans is met zijn vrouw Diana (Anniek Pheifer) en dochters Robine (Liz Vergeer) en Milou (Roosmarijn van der Hoek) op weg naar de verjaardag van zijn vader. Hij is al opgefokt omdat ze te laat in de auto stapten. Zijn geduld wordt nog meer op de proef gesteld als hij achter het witte busje rijdt en hem niet kan inhalen. Geïrriteerd toetert hij naar de chauffeur. Die houdt zich echter keurig aan de maximum snelheid.

De naamloze chauffeur wil maar één ding horen van Hans: excuus voor zijn agressieve rijgedrag. Hans is veel te koppig om sorry te zeggen. Misschien dat hij wat oververhit reageerde, maar kom, wat deze man doet is ook idioot. De chauffeur is nog onbuigzamer dan de dwarse Hans. Want als hij pruttelend “excuus” mompelt, antwoord de chauffeur geprononceerd dat de tijd van excuses voorbij zijn. Het zenuwslopende spel van kat en muis kan nu echt beginnen.

In Hans zie ik ook de verpersoonlijking van de koppige Nederlandse man die zich door niemand de les laat lezen.

Het verhaal en de daaropvolgende escalaties zijn niet altijd overtuigend, ik vond Bumperkleef ontzettend spannend. Crijns zet met de Wolf een kille, gestoorde stalker neer die iedereen tegen zou kunnen komen. De kinderachtige ruzie tussen de twee kemphanen is erg herkenbaar. Omdat de auto en snelweg geen enkele ontsnapping bieden, wordt het claustrofobische nachtmerriegevoel van Bumperkleef versterkt. Waar kan je anders doen dan de snelweg volgen?

In Hans zie ik ook de verpersoonlijking van de koppige Nederlandse man die zich door niemand de les laat lezen. Kijk hoelang het duurt voor hij, met veel tegenzin, toegeeft aan de naamloze chauffeur. Zelfs dan kan Hans het niet laten om zijn gelijk te halen. Met alle gevolgen van dien. Twee onvermurwbare persoonlijkheden die keihard met elkaar botsen. Dat is de perfecte samenvatting van Bumperkleef. Deze film verdiende echt een betere programmering in de bioscopen.