Ik vraag mij af waarom schrijver en regisseur Sean Durkin dit huwelijksdrama The Nest noemde. Omdat een familie, lichtjes gedwongen door papa Rory O’Hara (Jude Law), verhuist naar een nieuw huis? Een soort van nieuw nest, omdat hij ander werk heeft en opnieuw wil beginnen? Mama Allison (Carrie Coon) zet er zuchtend haar schouders onder. Het is de vierde keer in korte tijd dat het gezin verhuist. Maar, zo beweert Rory, dit keer gaat het echt helemaal goedkomen. Hij krijgt de kans zijn eigen bedrijfje op te starten, waar hij binnenkort financiële klappers van verwacht. Zoon Ben (Charlie Shotwell) en dochter Samantha (Oona Roche) vinden het prima.

Op het eerste gezicht is het huis wat Rory heeft gekocht erg indrukwekkend. Het is een groots landhuis, gelegen in de bossen. Ben kan er naar hartelust voetballen, Allison heeft er alle ruimte om maneges op te zetten, Samantha kan zich stilletjes terugtrekken. Overdag mag het landhuis er lieflijk en huiselijk uitzien, ‘s avonds blijft er weinig van die vriendelijke sfeer over.

Ben en Samantha krijgen de kriebels van de schaduwen en de lange, onverlichte gangen. Plots is het huis wel erg groot. Het is dan net of Durkin een piepklein scheutje horror toelaat in The Nest. Ik zie ook wel voor mij hoe Rory bezeten raakt door geesten en zijn familie met een bijl achterna rent. Dat gebeurt niet. Wel laat Durkin het huwelijk tussen Rory en Allison uiteenrafelen en wordt de druk op het gezin opgevoerd.

Die spanningen geven The Nest zijn bijtende drama, aan Coon en Law de eer om dat drama uit te spelen.

Rory ergert zich algauw aan het “gezeur” van zijn kinderen. Hoezo is hun school niet fijn? Toen hij zo oud was kon hij alleen maar van zo’n school dromen. Hij blijft maar geld uitgeven, Allison probeert hem tegen te houden. Hun banksaldo droogt anders op. Rory pikt het niet dat Allison de hand op de knip houdt, waarop zij zich weer tegen hem afkeert. Ben en Samantha doen hun best zich tussen de opbouwende spanningen staande te houden.

Die spanningen geven The Nest zijn bijtende drama, aan Coon en Law de eer om dat drama uit te spelen. Zij is fantastisch als verbitterde echtgenote, hij is prima als zelfgecentreerde partner. Als de twee tegenover elkaar los mogen gaan, verwijten over en weer brullen, is dat best lekker om naar te kijken. Ik vind het alleen jammer dat Durkin niet wat meer achtergrond over het huwelijk deelt. Dat had The Nest nog meer verdieping kunnen geven.