Toen Robert Rodriguez op zijn eenentwintigste de filmwereld verraste met zijn debuut El Mariachi, werden de deuren van Hollywood met een flinke zwaai voor hem opengegooid. Rodriguez wilde zijn Spaanstalige actiefilm eigenlijk remaken, hij besloot er ook een vervolg van te maken. Desperado, met in de hoofdrol Antonio Banderas, gaat door op hetzelfde stilistische pad. Denk aan een eigenzinnige cocktail van actie en komedie. Maar dan wel met een veel groter budget. In plaats van 7000 dollar, had Rodriguez ditmaal 7.000.000 dollar tot zijn beschikking. Desperado opent met Buscemi (Steve Buscemi), die onbekommert een bar vol ongure types binnenloopt.
Hij gaat aan de toog zitten en vertelt uitgebreid over een legendarische Mexicaan met de gitaarkoffer. In die koffer zit een heel arsenaal aan wapens, waarmee hij iedereen in de bar volpompt met lood. Het verhaal is puur bedoeld om een naam te testen, zo zal later blijken. De duistere vreemdeling is niemand minder dan Banderas, in de film alleen bekend als El Mariachi.
In het slot van Rodriguez’ debuut werd El Mariachis geliefde immers doodgeschoten door drugsbaron Mauricio. Nu wil hij wraak nemen op zijn baas Bucho (Joaquim de Almeida). Dat is in ieder geval de beschrijving die Wikipedia geeft. Volgens IMDB is Bucho de dader. Om de inconsequenties compleet te maken, komt Rodriguez met een plottwist die slaat als een lul op een drumstel. Hij mag dan innovatief zijn als regisseur, Rodriguez’ schrijfvaardigheden zijn er niet echt op vooruitgegaan.
Het blijft allemaal over de top en een tikje flauw, Desperado is met zo veel liefde gemaakt dat het met gemak de kijker weet mee te nemen.
Maar wie heeft een sterk script nodig als je de film zo cool mogelijk kan maken? Rodriguez leeft zich uit met komische actiescènes, die er nu veel profesioneler uitzien dan zijn debuut. Hij maakt gebruik van betere camera’s en meer gevarieerde hoeken, zodat El Mariachis opvolger dynamischer oogt. Serieus wordt het nooit. Rodriguez heeft zelf heus wel door hoe absurd de verwikkelingen zijn. De scène waarin El Mariachi verpleegd wordt door Carolina (Salma Hayek) is zo idioot dat zelfs de personages er commentaar op geven. Dat werkt, die knipoog. “Wij willen in de eerste plaats lol hebben, lieve mensen”, lijkt Rodriguez te willen zeggen.
Het blijft allemaal over de top en een tikje flauw, Desperado is met zo veel liefde gemaakt dat het met gemak de kijker weet mee te nemen. Al blijft het jammer van het zwalkende plot. Rodriguez zou dit goedmaken voor zijn volgende film, als hij een script van Quentin Tarantino zou verfilmen: From Dusk Till Dawn. Het sluit perfect aan bij zijn zelfbewuste en coole filmstijl.