De vier Rotterdamse garagehouders Gerard (Stefan de Walle), Leo (Martin van Waardenberg), Nico (Marcel Hensema) en Kees (Frank Lammers) vormen de harde kern van het tragikomische De Marathon. In het begin leidt debuterend regisseur Diederick Koopal ons met een zwierig shot door de garage. Het is een kleine werkplek waar de vier beste vrienden roken, drinken en een kaartje leggen. Hun nieuwste collega Youssoef (Mimoun Oaïssa) houdt zich daar verre van. Zijn vaste plek is onder de auto’s, in de weer met gereedschap. Het leven kabbelt voort, iedereen heeft te maken heeft met zijn eigen sores.
Leo heeft uit barmhartigheid prostituee Anita (Georgina Verbaan) en haar pasgeboren zoontje in huis gehaald. Gerards zoon Harry (Martijn Lakemeier) is flink aan het puberen. Kees’ huwelijk met de vroomse Jolanda (Cytnhia Abma) staat onder spanning. Nico zit in zijn huisje te vereenzamen. Tegenover elkaar spelen de mannen consequent mooi weer.
Dan vallen er twee rake klappen in Gerards leven. Hij heeft vergevorderde kanker en de Belastingdienst stuurt al geruime tijd blauwe enveloppen naar de garage. Als de mannen niet snel de belastingschuld betalen, zijn zij alles kwijt. Youssoef weet wel een oplossing: meedoen aan de marathon. Als de vier mannen nou sponsoren werven, kunnen zij in één klap de schuld afbetalen. Youssoef neemt de training op zich en dwingt de mannen om uit hun comfortzone te komen. Dat is een stuk makkelijker gezegd dan gedaan.
De Marathon valt op door de grappen en opmerkingen van de personages.
De Marathon valt op door de grappen en opmerkingen van de personages. Voor de huidige tijdsgeest, waarin #MeToo en #blacklivesmatter (terecht) de media domineren, is de toon wellicht wat… ruw. Youssoef wordt liefkozend “de kameel” genoemd door zijn collega’s, en de mannen gaan los als er een vrouw hun garage binnenrijdt. Ikzelf vond het wel wat hebben. De Marathon is niet altijd politiek correct, het geeft het voorspelbare verhaal wel prikkelende energie, zorgt dat er opwinding in de dialogen zit.
Waar ik minder gecharmeerd van ben is het volle script van van Waardenberg. Gerards kanker en het dreigende faillisement zijn al dramatisch genoeg. Andere lijntjes, zoals Anita of de zwaarmoedige Harry, zakken tegen het einde weg of blijven onder het oppervlakte hangen. Gelukkig maken de vier hoofdpersonages dat helemaal goed. Zij houden de film lang mijn aandacht vast (al vergeten zij soms hun Rotterdamse accent) en bewijzen dat als je maar volhoudt, de meest onbereikbaar doelen alsnog bereikt kunnen worden.