De legendarische trompettist Chet Baker vindt in 1988 zijn dood als hij uit het raam valt, recht op de keiharde Amsterdamse straat. In My Foolish Heart onderzoekt regisseur Rolf van Eijk de laatste dagen van Baker. Daartegenover zet hij het verhaal van rechercheur Lucas, gespeeld door Gijs Naber, die de zaak moet onderzoeken. Alhoewel de doodsoorzaak vrij duidelijk lijkt (Baker is gewoon uit het raam gekukeld) heeft Lucas het gevoel dat er meer aan de hand kan zijn. Intussen worstelt hij ook met privéproblemen: om één of andere reden heeft hij geprobeerd zijn vriendin te wurgen. Dat zit hem best wel hoog.
van Eijk laat het uiteenbrokkelende leven van Lucas parallel lopen aan Bakers laatste levensdagen. De voiceover van de trompettist vult de geluidsband met pseudofilosofische overpeinzingen. In flashbacks wordt Baker subliem vertolkt door Steve Wall. Met een verstopte-neus-stem mompelt hij allerhande wijsheden over leven, de dood en de liefde.
Wall maakt van Baker een fragiele man, een verschijning zo breekbaar als de bleusnoten die hij uit zijn trompet blaast. van Eijk gunt ons nog een hele korte kijk op zijn vroegere leven, toen hij blakend van energie op het podium stond. Maar het gaat hem toch echt om de versie waar nog weinig leven in zit. Dat is prima, het maakt de vertolking ook erg eendimensionaal. Baker krijgt iets treurigs. Armzaligs. Er is geen enkel streepje licht, geen enkel sprankje hoop. Het gaat tegenstaan, hoe deze frêle muzikant zich zuchtend door het leven sleept.
Wall maakt van Baker een fragiele man, een verschijning zo breekbaar als de bleusnoten die hij uit zijn trompet blaast.
Inhoudelijk is My Foolish Heart een erg verwarrende film, ik begrijp niet goed wat van Eijk wil bereiken. Als deze film over Baker gaat, waarom wordt dan eerst de nadruk gelegd op de gekwelde Lucas? Naber lijkt ook niet goed te weten waarom hij hier rondloopt. Zijn gespannen spel is prima, hij komt ook erg afwezig over. Alsof hij in een droom is beland waarvan de betekenis onduidelijk blijft. Waarom moeten wij weten dat hij zijn poten niet kan thuishouden? Trekt van Eijk een vergelijking met Baker, die evenmin zachtzinnig met zijn vrouw omging? Wat is het nut daarvan?
Ik heb sterk de indruk dat My Foolish Heart met al zijn sfeerbeelden bedoeld is als filmische poëzie. Dat kan goede cinema opleveren. Maar het script is hinderlijk rafelig, volgepropt met belegen one-liners die de indruk van diepgang moeten opwekken. Het voelt allemaal erg hol. Alle goede bedoelingen ten spijt wordt de plank finaal misgeslagen.