Iedereen moet ergens beginnen. David Lynch wist met Eraserhead direct cultstatus te krijgen, Kevin Smith probeert nog altijd het succes van Clerks. te evenaren. Aan de andere kant heb je debuten die iets minder impact maken. Zoals Dementia 13 van Francis Ford Coppola. Hij stond eerder ook al achter de camera, dit was de eerste keer dat hij zijn eigen naam gebruikte. De producer is niemand minder dan Roger Corman, die de jonge Coppola hielp met decor, de cast en het script. Dementia 13 is een dramatische horror/thriller, waarin een naargeestig familiegeheim centraal staat. Louise (Luana Anders) en haar man Richard (William Campbell) zitten in een bootje op elkaar te vitten.

Er zit namelijk erg veel geld in de familie van Richard, de erfenis komt alleen vrij als er niemand voor de Moeder Des Huizes (Eithne Dunne) sterft. Louise is het hier niet mee eens. Haar grootste angst wordt waarheid wanneer Richard plots bezwijkt aan een hartaanval. In één klap verliest Louise haar partner én de aanspraak op een flinke geldsom.

Zij kan zich natuurlijk bij de zaken neerleggen. Maar zo zit zij niet in elkaar. Dus schrijft Louise een brief naar Richards broers en de moeder, waarin staat dat hij op zakenreis zou zijn. Elk jaar organiseert de familie een ritueel om de dood van Kane (Mary Mitchel) te herdenken. Op jonge leeftijd verdronk zij in het water bij het landgoed. Niemand weet hoe zij erin viel, de moeder heeft de tragedie nooit helemaal verwerkt. Louise voegt zich bij de familie voor het ritueel en ontdekt dan dat er een ongenodigde gast is. Eentje die graag met een bijl zwaait.

Voor de grootste fans van de regisseur is Dementia 13 misschien een aardig kleinood.

Wat mij voornamelijk opvalt aan dit debuut, is dat het is geschreven en geregisseerd door dezelfde man die zes jaar later verantwoordelijk zou zijn voor The Godfather. Ik begrijp ook wel dat Coppola zijn debuut met een extreem laag budget moest opnemen. Maar hoe ga je in godsnaam van de inconsistente spanningsopbouw en krakkemikkige techniek van Dementia 13, naar de elegantie en epiek van The Godfather in slechts zes jaar?

Natuurlijk heeft Coppola in die jaren flink wat ervaring op kunnen doen, toch voelt het als een onwaarschijnlijke reuzenstap in kwaliteit. Alsof hij ineens het licht zag – in dit geval het boek van Mario Puzo – en toen wist hoe hij klassiekers moest maken. Voor de grootste fans van de regisseur is Dementia 13 misschien een aardig kleinood. Ik vond er nogal weinig aan.

Francis Ford Coppola/Luana Anders en Bart Patton