Norsemen is afgelopen weekend op twee manieren aan mij “getipt”. Mijn ouders zijn na één aflevering gestopt, volgens de barman van mijn stamkroeg is het juist de moeite waard om door te kijken. Het is geen serie waarbij je om de haverklap schaterlacht. De humor is subtiel, jeukt, wil vooral ongemak oproepen. De serie speelt zich af in de tijd van de Vikingen en concentreert zich op het dorp van stamhoofd Olav (Henrik Mestad) en zijn broertje Orm (Kare Conradi). In de eerste aflevering keren de krijgers terug van hun meest recente strooptocht. Naast de gebruikelijke buit hebben zij de narcistische acteur Rufus (Trond Fausa) meegebracht als slaaf.
Hij is verbouwereerd over de brutelingen en doet er alles aan om te ontsnappen. Opperkrijger en knuffelbeer Arvid (Nils Jorgen Kaalstad) is van plan om te settelen, het getrouwde leven is niet zo makkelijk als gedacht. Orm is stikjaloers op zijn oudere broer, maar is zelf absoluut geen leider. Per aflevering raken de relaties met elkaar verstrengeld, wat weer dramatische en komische verwikkelingen oplevert.
De makers, Jon Iver Helgaker en Jonas Torgersen, slagen erin om de serie niet alleen grappig te maken, er zit ook drama in. Omdat de humor eerder kietelt dan dat het overheerst, krijgen het verhaal en de personages ook ruimte om zich te ontwikkelen. Helgaker en Torgersen gebruiken de Vikingwereld bovendien om knipogen uit te delen aan onze tijd. Zo worden vraagtekens gezet bij het in ere houden van tradities, gaat het over de gewenning aan andere levensstijlen en het belang van cultuur. Norsemen mag zich dan afspelen in een totaal andere tijdsgeest, het voelt toch erg fris en modern.[epq-quote align=”align-left”]De makers, Jon Iver Helgaker en Jonas Torgersen, slagen erin om de serie niet alleen grappig te maken, er zit ook drama in.[/epq-quote]
Ergens herken ik in Norsemen wel iets van Monty Python, hetzelfde cynisme en de scherpe humor. Alleen is deze serie over vikingen minder fragmentarisch en is er sprake van personages met reliëf. Daar waar de mannen van Monty Python puur wilde ontregelen, vertellen Helgaker en Torgersen echt een verhaal.
De afleveringen van Horsemen duren een half uur. Na elke episode lijken die dertig minuten te zijn weggevlogen. Dat is sowieso een goed teken. Echt briljant is het niet, daarvoor zou het nog dieper mogen snijden. Het maakt wel erg nieuwsgierig naar wat Helgaker en Torgersen verder voor ons in petto hebben. Als zij dit niveau vasthouden blijf ik zeker kijken. Met nog een stap boven dit niveau zou het wel eens in de toplijsten van dit jaar kunnen komen.
Jon Iver Helgaker & Jonas Torgersen/Kare Conradi en Nils Jorgen Kaalstad