Ik heb Sacha Baron Cohen best hoog zitten. Ik genoot van zijn typetje Borat en kon ook erg lachen om Ali G. en Brüno. Uitgesproken karakters die op hun eigengereide manier om zich heen sloegen en de Amerikaanse cultuur ongenadig belachelijk maakten. Na Brüno bleef het wat stil rondom de komiek. Zijn latere films werden lauwtjes ontvangen, met veel schouderophalen. Toch ben ik benieuwd gebleven naar die titels. Neem nou The Dictator, waarin Cohen de dictator Aladeen speelt. Hij regeert als alleenheerser over Wadiya en is van plan om in het geheim kernraketten te produceren. De Verenigde Naties vertrouwen zijn activiteiten niet.
Hij wordt op het matje geroepen in Amerika, waar hij zich moet verantwoorden voor zijn acties. Aladeen gaat akkoord, de reis gaat niet helemaal zoals gepland. Tijdens zijn verblijf in het hotel wordt hij ontvoerd en ruw ontdaan van zijn dictoriale haardos. Hij ontsnapt, maar niemand herkent hem. Aladeen wil koste wat kost zijn alleenheerschappij in stand houden en ontmoet dan de feministische Zoey (Anna Faris). Misschien dat zij hem op het rechte pad kan brengen?
Intussen is Aladeens broer Tamir (Ben Kingsley) bezig om zelf de touwtjes in handen te krijgen. Hij zet een dubbelganger in op Aladeens plek die de democratie moet uitroepen in Wadiya. Zo kan Tamir de olie verdelen met een stel bevriende landen en alsnog de macht behouden. Of zoiets. Het verhaal is zo afschuwelijk dun dat het niet eens uitmaakt wat er gebeurt. Eerlijk is eerlijk, het verhaal heeft geen enkele prioriteit. Er moet worden gegrapt. Over Joden, Moslims, terrorisme, feministen en nog wat onderbroekenhumor om het af te maken.[epq-quote align=”align-left”]Cohen kan veel beter dan dit.[/epq-quote]
The Dictator wil het publiek laten lachen, amusement bieden. Dat is prima. Borat en Brüno zijn wat dat betreft niet anders. Het verschil met die films is dat de humor nog, nou ja, paste. Bij de personages, hun situaties, de context, de omstandigheden waarin zij zaten. Hoe absurd alles ook werd, het speelde zich nog af in een bepaalde logica. In The Dictator ontbreekt dat. De grappen zijn pijnlijk geforceerd en vloeken met de personages, met als gevolg dat iedereen wel heel erg plat en/of onsympathiek overkomt. Eén zo’n “grap” is dat Zoey aan Aladeen uitlegt hoe hij moet masturberen. Een overtuigd feminist legt aan een overduidelijke racist uit hoe hij zich moet aftrekken. Juist.
Ik wilde The Dictator graag leuk vinden. Er is, op een krappe handvol scènes na, niet veel leuks te vinden. Het is eerder vermoeiend, schreeuwerig en makkelijk. Cohen kan veel beter dan dit.
Larry Charles/Sacha Baron Cohen en Anna Faris