Paris, Texas staat bekend als één van de beste films uit het oeuvre van regisseur Wim Wenders. Travis Henderson (Harry Dean Stanton), zwerft doelloos door de woestijn en komt in een ziekenhuis terecht. Zijn broer Walt (Dean Stockwell) komt hem halen en wil graag wat antwoorden hebben. Travis heeft vier jaar lang niets van zich laten horen. Wat is er gebeurd? Waar is zijn vrouw Jane (Natassja Kinski)? Travis’ zoontje Hunter (Hunter Carson) is al die tijd bij Walt en zijn vrouw Anne (Aurore Clément) gebleven. Nu Travis zo onverhoopt zijn rentree maakt worden de verhoudingen op scherp gezet. Anne wist natuurlijk dat Travis ooit zou terugkeren, doch zij is nu verknocht aan Hunter.
Walt weet beter, ook hij heeft moeite met de onvoorziene situatie. Het wordt nog erger als Travis zijn vervolgbesluit uitdenkt en terug wil keren naar Hunters moeder. Hunter wil met hem mee. Dus neemt Travis het jongetje op sleeptouw, dwars door Amerika heen, op zoek naar de enigmatische Jane. Zij werkt als “gezelschapsdame” in een soort peepshow. Vanachter het glas neemt zij de telefoon op om zo gesprekken te voeren met klanten.
Toen ik Paris, Texas voor het eerst zag kon ik lang meegaan in het voortkabbelende tempo en natuurlijk klinkende dialogen. Maar waar ik toen afhaakte – net zoals deze keer – was het moment waarop Travis en Hunter samen de reis maken. Al zijn Walt en Anne niet de biologische ouders, is dit niet nogal bruusk naar hen toe? Zij hebben wél al die jaren voor de jongen gezorgd en nu neemt Travis hem zomaar mee. Hij laat Hunter zelfs zelf naar huis bellen, om aan te kondigen dat hij Amerika doorkruist met zijn echte vader.[epq-quote align=”align-left”]Het is, in mijn ogen, zeker niet Wenders’ beste werk.[/epq-quote]
Maar, als na heel lang wachten Kinski in beeld komt en Travis zijn emotionele monoloog houdt, wordt er veel goedgemaakt. Twee mensen die, ondanks dat zij gescheiden zijn door glas, toch een aangrijpend gespreksmoment ervaren. Al volgt er een behoorlijke informatiedump (Travis heeft zich serieus misdragen), zijn bekentenis en excuses hebben bijna iets ontroerends. Dat Hunter intussen op een hotelkamer moet afwachten of hij nog wordt opgepikt, laat ik even terzijde. Net als dat ik mij blijf afvragen hoe het zal aflopen met Walt en Anne.
Wat ik tot slot niet onvermeld wil laten, is hoe Stanton de rol van zijn leven speelt. Vóór deze arthousehit moest hij het doen met bijrolletjes, nu mocht hij eindelijk eens de hoofdrol opeisen. Hij brak zowaar door als acteur. Toch blijf ik gemengde gevoelens hebben bij Paris, Texas. Het is, in mijn ogen, zeker niet Wenders’ beste werk.
Door technisch gedoe kon ik de trailer niet downloaden, hij kan hier worden bekeken.
Wim Wenders/Harry Dean Stanton en Natassja Kinski