Als ik naar de film ga wil ik op zijn minst het verhaal weten. Dan weet ik wat ik kan verwachten en hoef ik niet eerst naar de rode draad te zoeken. Ik besloot om het bij Duelles eens anders te doen en blanco de filmzaal binnen te stappen. Gewoon afwachten, zonder enige verwachtingen. Veerle Baetens, die eerder de show steelde in The Broken Circle Breakdown, speelt de rol van Alice Brunell. In de eerste scène zien wij haar haastig door het huis van haar buurvrouw Céline (Anne Coesens) rennen. Blijkt zij een surprisefeestje voor haar te hebben georganiseerd. Tijdens het feestje neemt regisseur Olivier Masset-Depasse de tijd om de personages neer te zetten.

Alice is erg beschermend naar haar zoontje, de moeder van haar partner is aan de hartmedicijnen en Céline is haar beste vriendin. Het echte startschot komt als Célines zoontje Maxime (Luan Adam) uit het raam van zijn kamer valt. Alice probeert hem nog te redden, voor zij hem kan bereiken maakt hij een dodelijke val.

Dit is natuurlijk voer voor drama. Céline kan of wil het trauma niet verwerken en gaat zich steeds raarder gedragen. Vooral bij Alice begint het wantrouwen te groeien. Als Céline instort en uitgebreid haar excuses aanbiedt voor haar idiote acties lijkt dit de boel te sussen. Oké. En… nu? De spanning die Masset-Depasse zo zorgvuldig had opgebouwd moet toch door worden getrokken? Zekers. De rollen worden gewoon omgedraaid. De paranoia slaat in alle hevigheid toe bij Alice. Wanneer de dingen fout gaan, is Céline in Alice’s ogen de nummer één verdachte.Duelles heeft veel baat bij de Hitchcockiaanse sfeer van wantrouwen, ik kon echter niet meegaan met de draaien die Masset-Depasse maakt.

Duelles heeft veel baat bij de Hitchcockiaanse sfeer van wantrouwen, ik kon echter niet meegaan met de draaien die Masset-Depasse maakt. Aliceés reactie doet vermoeden dat haar eigen trauma’s naar de oppervlakte komen. Maar wat die precies zijn wordt nooit helemaal duidelijk. Baetens maakt veel goed met haar sterke spel, zij kan niet verhinderen dat Duelles erg kunstmatig aanvoelt.

Masset-Depasse maakt, tot mijn blijde verrassing, toch erg veel goed in de finale. Nog heel even is er de angst dat hij kiest voor de makkelijke uitweg, maar nee. Hij toont lef met een heerlijk duistere conclusie en laat Duelles eindigen op een krappe zeven. Als in het begin een ander perspectief zou zijn gekozen had dit erg veel gescheeld. Volgende keer verdiep ik mij toch weer in het verhaal vooraleer ik naar de film ga.

Olivier Masset-Depasse/Veerle Baetens en Anne Coesens