Op het einde van The Dark Knight verdwijnt Batman op zijn rijtuig in de duisternis. De vraag is: wat nu? Christopher Nolan had zo’n indrukwekkende actiefilm met een flinke laag drama gemaakt, hoe ging hij dit evenaren? Of overtreffen? Zowel critici als fans zaten al klaar om elk detail van The Dark Knight Rises onder het vergrootglas te leggen. Persoonlijk vind ik dat erg makkelijk, omdat ook The Dark Knight zijn gebreken kende. Alleen hoor je daar weer niemand over. Tja. Hoe dan ook, in The Dark Knight Rises komt Batman tegenover Bane (Tom Hardy) te staan. Een beer van een vent met een masker die, net als de Joker, chaos wil hebben.
In tegenstelling tot de flamboyante clown is Bane een koppige boom die zich niet laat wegduwen. Hij is één al brute spierkracht en draagt een angstaanjagend, stil charisma met zich mee. Zijn missie is om de kernreactor van de fusie-energiemachine, die onder Gotham City ligt, in handen te krijgen. Deze machine was eigenlijk bedoeld om de stad van energie te voorzien. Toen Bruce doorkreeg dat het ook als wapen kon worden ingezet heeft hij hem nooit aangezet. Voor Bane is de kernreactor het perfecte chantagemiddel. Zolang de bewoners van Gotham City doen wat hij zegt zal er niets gebeuren. Iemand moet hem tegenhouden.
Bruce besluit om opnieuw zijn cape aan te trekken en krijgt hulp van Selina Kyle (Anne Hathaway), een snelle en soepele dievegge die graag Batman assisteert in zijn strijd tegen Bane. De idealistische agent Blake (Joseph Gordon-Levitt) wil ook helpen, al is er kans dat de strijd niet goed gaat aflopen. Alfred weet dit ook en besluit voortijdig het strijdtoneel te verlaten.Nog meer dan in The Dark Knight dwingt Nolan de superheld de duisternis in, naar het punt van waaruit hij misschien niet meer kan terugkeren.
Er is veel kritiek geleverd op Bane omdat hij niet zo’n aura heeft als de Joker. Inderdaad, hij draagt geen schmink, komt niet met vlotte one-liners en heeft ook niet die nerveuze aanwezigheid. Maar Bane is wel degelijk eng. Doodeng. Hij is kil, berekenend en gespeend van elke emotie. Hardy geeft Bane een flinke dosis intensiteit mee en weet fantastisch te acteren met zijn ogen. Woede, verbazing, zelfs een scheutje liefde, hij weet het briljant te verbeelden met zijn blik.
Nog meer dan in The Dark Knight dwingt Nolan de superheld de duisternis in, naar het punt van waaruit hij misschien niet meer kan terugkeren. De film is iets meer plotgestuurd, met een paar scherpe bochten in de finale. Met een iets langere speelduur zou het verhaal beter zijn uitgewerkt en was dit slotstuk volmaakt geweest. Toch, The Dark Knight Rises is de prachtige finale van een indrukwekkende trilogie.
Christopher Nolan/Christian Bale en Tom Hardy