Weer vaak naar de bioscoop gaan betekent onvermijdelijk dezelfde trailers zien. Zoals voor het tienerdrama Never Rarely Sometimes Always. Niet het type film waar ik normaal gesproken naartoe ga, dus de beste reden om hem te kijken. Regisseuse Eliza Hittman start met de open avond op een middelbare school, waar Autumn (Sidney Flanigan) een liedje speelt op de gitaar. Na afloop eet zij met haar familie in de pub. Omdat zij altijd chagrijnig reageert doet haar vader niet eens de moeite een compliment te geven. Autmns moeder wil de twee nader tot elkaar te brengen, de lijmpoging wordt niet gewaardeerd. De sfeer is dus vrij koeltjes.
Als zo’n etentje al gepaard gaat met spanningen, hoe zal er dan gereageerd worden op Autumns ongewenste zwangerschap? Die vraag is makkelijk te beantwoorden: niet. Want als Autumn de best wel schokkende ontdekking doet, wil zij dit hoe dan ook voor zichzelf houden.
Zij neemt alleen haar nichtje Skylar (Talia Ryder) in vertrouwen en reist samen met haar naar New York voor abortus. Hittman rijgt de gesprekken met deskundigen aan elkaar, iedereen heeft het beste voor met Autumn. Het geeft de film een monotoon ritme, alsof ik kijk naar voorlichting over tienerzwangerschap. Typerend is dat tijdens zo’n gesprek wel weer de beste scène van de film naar voren komt. Voor het eerst laat Autumn haar onverschillige houding zakken, blijkt zij meer geheimen met zich mee te torsen dan alleen de baby in haar buik. Confronterend, erg aangrijpend en perfect aansluitend op #MeToo.[epq-quote align=”align-left”]Helaas zijn dit soort scènes dungezaaid en resteert een eentonig pamflet over ongewenste tienerzwangerschap.[/epq-quote]
Flanigan zit hier prachtig te acteren, ik heb er wat moeite mee dat deze biecht nu pas wordt gedaan. Waarom heeft Hittman er niet voor gekozen deze informatie eerder te delen? Het is afschuwelijk wat Autumn heeft meegemaakt, weten haar ouders dit wel? Het heeft veel weg van een informatiedump die eventjes verwerkt moet worden. Alsof Autumns personage in de gauwigheid meer kleur moest krijgen. Of dat Hittmans bedoeling is weet ik niet, zo voelt het wel.
Never Rarely Sometimes Always is op zijn best wanneer Hittman laat zien hoe kwetsbaar de meisjes zijn, hoe zij zich moeten redden in een harde wereld. Zie de klant in het begin, die Skylar wil uitnodigen voor een feestje. Of de jongen die duidelijk even alleen met Skylar wil zijn. Helaas zijn dit soort scènes dungezaaid en resteert een eentonig pamflet over ongewenste tienerzwangerschap. Wat Autumn allemaal moet doorstaan is verschrikkelijk en misschien staat de geschetste wereld te ver van mij af. Maar ik kan hier weinig mee.
Eliza Hittman/Sidney Flanigan en Talia Ryder