Xavier Dolan levert met Matthias et Maxime zijn nieuwste kunstje af. Opnieuw schreef hij het script, stond hij achter de camera en vertolkte hij één van de hoofdrollen. Hij is Maxime, vertrekt over korte tijd naar Australië en is zeer goed bevriend met Matthias (Gabriel D’Almeida Freitas). Op een avond, als Matthias een weddenschap verliest, moeten hij en Maxime meespelen in de korte studentenfilm van het zusje van één van hun vrienden. Hun aandeel: elkaar zoenen. Met tegenzin leveren zij hun bijdrage, om er daarna over te zwijgen. Maar die zoen blijft hangen. Speelt er heimelijk meer tussen de twee vrienden?

Dolan probeert een breekbaar drama te maken, door merkwaardige stijlkeuzes komt het nooit lekker tot leven. Neem nou dat zusje. Zij gebruikt woorden als “OMG” en “zeg maar”, rolt met haar ogen en speelt met haar haar. Bij het regisseren van de zoenscène geeft zij als instructie dat Maxime en Matthias zowel “impressionistisch” en “expressionistisch” te werk moeten gaan. Voorzichtig vragen de jongens of die twee termen niet, zeg maar, twee verschillende dingen zijn. Vreemd. Waarom wordt de filmstudent zo hysterisch en onwetend neergezet?

Verderop komt Dolan opnieuw met zo’n rare scène aanzetten. Wij zitten bij een elitair huishouden, waar Rivette (Pier-Luc Funk) door zijn moeder is aangemoedid om de piano te bespelen. Maar zijn moeder en haar gezelschap kwetteren en schaterlachen door het spel heen en Rivette ergert zich kapot. Waarom  moet hij spelen hij als niemand luistert? Ik heb het gevoel alsof Dolan zijn personages uitlacht, ze niet zo serieus neemt. Is het satirisch bedoeld, als commentaar op het kunstmilieu? In dit geval is hij rijkelijk geslaagd, maar vloekt die stijl met de dramatiek tussen Matthias en Maxime.Dolan probeert een breekbaar drama te maken, door merkwaardige stijlkeuzes komt het nooit lekker tot leven.

Wat ook wringt is dat Dolan de rode draad, de kortfilm, laat wegduwen door andere plotlijntjes. Maxime heeft te maken met zijn onder curatele gestelde moeder Manon (ijzersterk gespeeld door Anne Dorval) en moet zich voorbereiden op zijn reis naar Australië. Maxime kan promotie krijgen op zijn werk en krijgt de opdracht een klant rond te leiden. Het zoenincident knaagt maar blijft te veel sluimeren, zakt weg naar de ondergrond.

Er zijn ook pluspunten. Dolan geeft als Maxime een mooi beheerst optreden, net als Freitas in de rol van de introverte Matthias. De ontlading tussen de twee, waarbij alle emoties loskomen, is prachtig gefilmd. Eerlijk, ik zou Matthias et Maxime dolgraag een betere beoordeling willen geven, het verhaal verdient dat. Maar de uitwerking laat veel te wensen over.

Xavier Dolan/Xavier Dolan en Gabriel D’Almeida Freitas