Het scheelde weinig of ik had Color Out of Space gemist. Ik dacht dat de film om 12:45 begon, in de bus richting de bioscoop ontdekte ik dat hij 12:15 zou beginnen. Even een sprintje trekken vanaf de halte en ik redde zelfs nog de trailers. Color Out of Space is gebaseerd op het kortverhaal van H.P. Lovecraft en geregisseerd door Richard Stanley. Jaren geleden maakte hij nog The Island of Dr. Moreau, een volgens critici desastrueuze flop. Ik heb die film nooit gezien, met Color Out of Space heeft hij een prachtige horror gemaakt. Diep in de bossen woont de familie Gardner op een boerderij. De moeder, Theresa (Joely Richardson) worstelt met kanker.
Vader Nathan (Nicolas Cage) heeft net alpaca’s gekocht, kameelachtigen die een uniek soort melk geven. Dochter Lavinia (Madeleine Arthur) is helemaal verdiept in hekserij en het occulte. Zoon Benny (Brendan Meyer) is bezig met blowen en het bestuderen van de ruimte. Zoon Jack (Julian Hilliard) dartelt er wat tussendoor.
Het boerderijleventje wordt bruut verstoord door een vreemdkleurige meteoriet. De kleur die hij uitstraalt lijkt paars, maar dat is net niet. Eerst haalt iedereen er zijn schouders over op (wat kan je anders?) algauw blijkt de meteoriet geen beste bedoelingen te hebben. Of anders gezegd, heeft dat wat ín de meteoriet zit niet het beste voor met de familie Gardner. Wat het ook precies is, het dringt als een parasiet door in het water, de stroom en de lucht. Het heeft iets van een andere wereld meegenomen en is op aarde bezig om een nieuw thuis te bouwen. Het verdraait de realiteit, speelt met de tijd en laat mensen samensmelten. Wie kan hem of het tegenhouden? Kan hij of het wel worden tegengehouden?[epq-quote align=”align-left”]Ik ken geen andere acteur die zo gepassioneerd groentes in de vuilnisbak kan gooien.[/epq-quote]
Met de aanwezigheid van Cage, dik aangezette retrosfeer en elektronische soundtrack, doet Color Out of Space sterk denken aan een toegankelijke versie van Mandy, het meesterwerk van Panos Cosmatos. De producenten van die psychedelische trip bemoeiden zich ook met deze Lovecraft-adaptatie, dus ergens is dat wel logisch. Cage krijgt de ruimte om zijn hysterische maniertjes te demonstreren, wat resulteert in gedenkwaardige scènes. Ik ken geen andere acteur die zo gepassioneerd groentes in de vuilnisbak kan gooien (“SLAM DUNK!”) of fijntjes tegen zijn dochter kan snauwen dat zij als de donder uit zijn ogen moet verdwijnen.
Het geeft Color Out of Space overspannen humor, een psychotische lading. Het originele verhaal heeft Lovecraft destijds droogjes opgeschreven, de film kent een geprikkelde smaak. Als de schrijver nog zou leven, dan weet ik zeker dat hij deze verfilming zou goedkeuren.
Richard Stanley/Nicolas Cage en Madeleine Arthur