365 dni (ofwel 365 Days) zal misschien bij enkele lezers een belletje doen rinkelen, ik had nog nooit van deze film gehoord. Hij is recentelijk uitgebracht op Netflix en wist met stomende seksscènes direct de aandacht te krijgen. De score op IMDB is, op moment van de bespreking, een 3,6. Twee goede redenen dus om 365 dni te kijken. Is de seks echt zo grafisch en is de film echt zo slecht? Het gaat om de Siciliaanse gangster Massimo (Michele Morrone) en de Poolse Laura (Anna Maria Sieklucka) die elkaar toevallig tegenkomen op Sicilië. Zij heeft knallende ruzie met haar vriend, Massimo is onder de indruk van haar koele schoonheid.

Omdat een vrouw gewoon uitvragen te conventioneel zou zijn laat hij Laura ontvoeren en stelt een bijzondere voorwaarde. Zij moet een jaar lang aan zijn zijde blijven. Wordt zij tijdens de 365 dagen niet verliefd, dan laat hij haar gaan. Geheel terecht verzet Laura zich tegen haar gevangenschap, toch ontstaat er een bizarre romance tussen de twee. Weet dat wij eerder zien hoe Massimo een stewardess dwingt om hem te pijpen. Zo’n soort kerel is hij.

365 dni doet sterk denken aan Fifty Shades of Grey. Maar bestond tussen Dorian Grey en Anastasia Steel nog consensus over het gebruik van zweepjes en handboeien, bij 365 dni is de grens troebeler. Neem nou de hardhandige pijpscène. De stewardess is eerst doodsbang, achteraf lijkt zij het wel prima te vinden. Terwijl toch wordt verduidelijkt dat zij niet met deze daad instemt. Maar regisseurs Barbara Bialowas en Tomasz Mandes willen Massimo ook niet als agressieve seksbelusteling portretteren. Hij is misschien ruw en wil altijd zijn zin doordrijven, hij moet niets hebben van kinderhandel. Dat compenseert alles, toch?[epq-quote align=”align-left”]Het ergste vind ik nog dat de film schaamteloos seksueel geweld romantiseert, ja zelfs verheerlijkt.[/epq-quote]

Laura en Massimo blijven lang om elkaar heen draaien en voeren tot vervelends toe hetzelfde toneelstukje op. Zij daagt hem uit, haakt weer af, hij blijft grommend achter. Als zij dan eindelijk hun langverwachte liefdesexplosie beleven op een schip, leven zij zich overal uit. Naar het orgasme toewerkend volgen de scènes elkaar steeds sneller op. Het moet opwindend zijn, het effect is eerder komisch.

Wat daarna nog volgt is een volkomen ongeloofwaardige afwikkeling, inclusief dramatisch bedoeld eind wat helemaal nergens op slaat. Heeft Laura last van het stockholmsyndroom, dat zij daarom valt voor de “charmes” van haar sadistische ontvoerder? 365 dni is inderdaad pikant, het is ook een mislukte poging om drama met softporno te combineren. Het ergste vind ik nog dat de film schaamteloos seksueel geweld romantiseert, ja zelfs verheerlijkt. Het lage cijfer is meer dan verdiend.

Barbara Bialowas & Tomasz Mandes/Michele Morrone en Anna Maria Sieklucka