Jaren geleden keek ik elk weekend naar de in zwartwit gedraaide avonturen van Spanky. Hij maakte deel uit van de boefjes, ofwel The Rascals, razend populaire kortfilms waarin kinderen van alles beleefde. Deze filmpjes kwamen uit de jaren twintig en dertig en werd voor het jonge publiek opnieuw uitgezonden. In 1993 kwam er, onder regie van Penelope Spheeris, een speelfilm van deze serie. De boefjes werden met The Little Rascals in kleur aan een nieuw publiek voorgesteld. Zij hebben hun eigen club onder de naam “He-Man-Woman-Hating”. Het doel: hun hekel voor vrouwen tentoonspreiden.
Maar er ligt, zoals dat eenmaal hoort, een dramatische bom klaar om te barsten. De beste vriend van Spanky (Travis Tedford), Alfalfa (Bug Hall) is namelijk smoorverliefd op Darla (Britanny Ashton Holmes). Dat kan natuurlijk niet. Er dreigt een breuk te ontstaan in de vriendschap tussen Spanky en Alfalfa. Hoe zal dit gaan aflopen? Met heel veel drama en humor, allemaal bezien vanuit kinderogen.
Het is makkelijk om The Little Rascals belachelijk te maken, gezien het platte en weinig enerverende karakter van de plot. Maar laat ik niet vergeten dat dit bedoeld is voor het jongste publiek. Eerlijk, op die leeftijd zou ik ervan hebben genoten. Het is een lekker energieke kinderfilm, Spheeris hanteert een strak, hoog tempo, zorgt dat er altijd wel iets gebeurt. Dat niet alle kindacteurs even vlot voor de camera staan, tja… het blijven natuurlijk kinderen. De cameo’s van een handvol volwassen acteurs en persoonlijkheden (Donald Trump) compenseert wat.[epq-quote align=”align-left”]The Little Rascals is als de verfilming van een stripboek, waarin alles zo overdreven mogelijk is neergezet.[/epq-quote]
Wat ik wel vind opvallen is hoe de volwassenwereld wordt verkinderlijkt. Daarmee bedoel ik dat Spheeris volwassenthema’s heeft overgeheveld naar de kinderwereld, met soms ongemakkelijke resultaten. Wanneer de jongens en meisjes elkaar in aparte scènes belachelijk maken – een overduidelijke knipoog naar Grease – oogt dit houterig. Flauw. Het zal ongetwijfeld leuk zijn om de volwassenwereld zo onder de loep te nemen, in mijn optiek slaat dit dood. Darla die giechelend met haar vriendinnen roddelt of dineert met Alfalfa, voelt alsof ik kijk naar babyromantiek. Ik vind dat niet schattig of aandoenlijk. Eerder oncomfortabel. Het is gevoelsmatig een onnatuurlijk element in een kinderfilm.
Desondanks is deze titel, zeker voor families met jonge kinderen, aan te raden. De film doet wat het moet doen voor zijn publiek: vermaken. The Little Rascals is als de verfilming van een stripboek, waarin alles zo overdreven mogelijk is neergezet. Bij vlagen geestig en het sluit perfect aan bij de stijl van de kortfilms.
Penelope Spheeris/Bug Hall en Britanny Ashton Holmes