The Haunting gaat over het beruchtste spookhuis in de griezelgeschiedenis: Hill House. Voor professor John Markway (Robert Bloom) is het de perfecte plek voor een opmerkelijk experiment. Hij wil hier een paar dagen verblijven met een select genootschap, om het bestaan van paranormale verschijnselen te bewijzen. De proefkonijnen zijn Eleanor Lance (Julie Harris),  Theodora (Claire Bloom) en Luke Sanderson (Russ Tamblyn). Regisseur Robert Wise neemt de tijd om de sfeer en personages neer te zetten. Als het publiek goed is gesetteld tussen de onvoorspelbare muren van Hill House, doen de spookverschijnselen hun ontwrichtende werk.

Deuren sluiten en openen uit zichzelf. Er klinken onverklaarbare geluiden. Vreemde vreemde geuren vullen de kamers. Om de druk nog meer op te voeren ontstaat onverwachte romantische verhoudingen. De kinderlijke en nerveuze Eleanor is diep onder de indruk van John, de mysterieuze Theodora ziet op haar beurt Eleanor wel zitten. Van alle kanten sluipt de spanning het huis binnen.

Hoewel Shirley Jackson, de schrijfster van het boek waarop de film is gebaseerd, The Haunting als pure spookhuishorror beschouwde, heeft Wise meer dramatische diepgang in de film gebouwd. Hij dwingt het publiek in de schoenen van de labiele Eleanor. Het landhuis zou symbool kunnen staan voor haar psychologische neergang. Zij wordt verscheurt door tegenstrijdige gedachtes (Eleanor wil al dan niet in Hill House blijven) en zit met een groot schuldgevoel jegens haar overleden moeder. Hoe donkerder de gedachtes in haar kop, hoe agressiever Hill House zich “gedraagt”. Als de vrouw van John, Grace (Lois Maxwell) onaangekondigd arriveert, is de jaloezie van Eleanors gezicht af te lezen. Heel toevallig raakt Grace daarna verstrikt in de gangen van het landhuis.[epq-quote align=”align-left”]The Haunting eist nu nog alle respect op.[/epq-quote]

De beste scène speelt zich af in de slaapkamer van Eleanor en Theodora, waar zij in het halfdonker elkaars hand vasthouden. Vanachter de muren is een huilend kind te horen. Het huilen wordt intenser, tot Eleanor het niet meer aankan en gilt om stilte. Het licht gaat aan. Wat Wise dan laat zien geeft mij nog altijd kippenvel. Met minimale effecten weet hij maximaal resultaat te behalen.

Het vat precies samen waarom The Haunting zo’n superieure horrorfilm is: Wise gaat vol voor het onzichtbare gevaar. Wat de dreiging nou echt is wordt nooit duidelijk. Maar het is wel degelijk aanwezig. The Haunting is ijselijk en mysterieus, een nachtmerrie vol raadsels. Zonder te vervallen in hinderlijk cryptische boodschappen laat Wise het publiek zelf de antwoorden bepalen. The Haunting eist nu nog alle respect op.

Robert Wise/Julie Harris en Richard Johnson