Bob Dylan heeft, net als ieder mens, vele gezichten. Om nog maar te zwijgen over de mythes die over hem rondgaan. Met I’m Not There heeft regisseur Todd Haynes gepoogd die gezichten zo goed mogelijk te vangen. Daartoe zet hij verschillende acteurs in die elk een andere persoonlijkheid van de zanger vertolken. De rebel, bandiet, leugenaar en ster, om er een aantal te noemen. Onder andere Heath Ledger, Christian Bale en Cate Blanchett komen opdraven om de identiteiten tot leven te wekken. Die identiteiten worden uitgewerkt tot op zichzelf staande personages. Zo speelt Bale folkzanger Jack en worden zijn teksten beschouwd als de ultieme protestliedjes.
Als naar zijn mening wordt gevraagd zegt hij schouderophalend en verlegen dat zijn luisteraars de teksten op hun manier moeten interpreteren. Ledger is de zelfverzekerde filmster Robbie, omschreven als de nieuwe James Dean en Marlon Brando. Blanchett speelt Jude en mag met de elektrische gitaar zich vervreemden van de fans.
I’m Not There is geen lineaire film, noch doet het moeite om echt een verhaal te vertellen. De paden van de karakters lopen kriskras door elkaar. Haynes hanteert voor elk pad een andere stijl en sfeer, waardoor eigen universums ontstaan. Er wordt verwezen naar geschiedkundige mijlpalen en natuurlijk naar teksten van Dylan en verhalen over zijn leven. Het dorpje Riddle zal de fans ongetwijfeld bekend voorkomen. Net als de verwijzing naar Patt Garrett en Billy the Kid.[epq-quote align=”align-left”]Al wordt zijn naam nooit genoemd, deze film is puur Dylan.[/epq-quote]
Zo schildert Haynes met I’m Not There een ietwat lucide filmportret van Dylan, die duidelijk meer is dan de bard die razend populair werd tijdens de opbloeiende folkscene. I’m Not There weet de geheimzinnigheid rondom zijn persoonlijkheid niet te verduidelijken, wel laat de film zien dat hij een mens is. Iemand die het genre waarin hij doorbrak beu was, zich tegen zijn publiek keerde, de adoratie spuugzat werd en worstelde met het vaderschap. Tenminste, als dat allemaal echt zo is gelopen. Haynes maakt namelijk geen onderscheid tussen feit en fictie, laat alles gewoon samensmelten.
I’m Not There is een poëtische benadering van de filmbiografie. Het is erg mooi en origineel gemaakt, een haast surrealistische puzzel van diverse persoonlijkheden. Toch kon ik er niet helemaal in meegaan. Ik vermoed omdat ik geen fan van Bob Dylan, wat eerlijk gezegd als een struikelblokje voelde. Eenieder die de muzikant wel adoreert kan ik I’m Not There zeker aanraden. Al wordt zijn naam nooit genoemd, deze film is puur Dylan.
Todd Haynes/Cate Blanchett en Christian Bale