Bij de naam Michael Jordan dacht ik altijd aan Space Jam, de animatiefilm waarin hij een prominente rol speelt. Wist ik veel dat hij de beste basketballer ooit was, een superman die bij elke wedstrijd de zwaartekracht tartte en zijn tegenstanders verbouwereerd achterliet. Jordan is zo competitief dat hij zelfs bij een potje kaarten zijn tegenstander kapot wil spelen. Die verbeten winnaarsmentaliteit komt ook terug op het basketbalveld. Zijn groep, de Chicago Bulls, speelt intens, op het fysieke af. In 1997 zou Jordan met dit team nog eenmaal het spel spelen, maar van harmonie is niet echt sprake. Het rommelt.

Tussen de spelers. En de relatie met het management staat onder hoge druk. Jerry Krause, de manager, wil het liefst het team herverdelen en een nieuwe coach aanstellen. Jordan wil met slechts één coach werken: de reeds aanwezige Phil Jackson. Anders speelt hij niet. Simpel.

In The Last Dance wordt Jordans laatste wedstrijdjaar besproken en teruggekeken naar hoe alles begon. Jordan vertelt hoe hij tegen zijn oudere broer moest opboksen en zo zijn competitiedrang opbouwde. Hij komt bij de Chicago Bulls terecht, waar hij de coaches Doug Collins en Phil Jackson ontmoet. Jackson begrijpt dat Jordan een topspeler is, hij laat Jordan ook inzien dat hij zal moeten samenwerken. Zodoende krijgen sterspelers als Scottie Pippen en Dennis Rodman de kans om zich nuttig te maken. Het vertrouwen tussen de spelers groeit en de Chicago Bulls ontwikkelt zich tot groep om in de gaten te houden.The Last Dance laat zien hoe spannend en intens basketbal kan zijn, met wedstrijden die als oorlogen worden uitgevochten.

De documentairserie behandelt een lappendeken aan thema’s. Aanbidding van de sportheld, wat voor invloed dat op iemand heeft, de verschillende stijlen in coaching en managing. De rode draad van de afleveringen is de allesoverheersende windrang, om altijd de beste te zijn. Daar zitten wel consequenties aan vast. Voor het publiek is Jordan de grote vriendelijke reus, de goedheid zelve. Naar zijn teamgenoten toe is hij de beul. Jackson is weliswaar de coach, Jordan is de kapitein, het almachtige opperhoofd. Hij heeft verwachtingen van zijn teamgenoten. Als iemand onder de maat presteert wordt Jordan woest en schrikt hij niet terug voor confrontaties. Ik kan mij voorstellen dat hij nogal wat kwaad bloed zette.

The Last Dance laat zien hoe spannend en intens basketbal kan zijn, met wedstrijden die als oorlogen worden uitgevochten. Als je hier alleen voor een vriendschappelijk potje bent kan je beter dekking zoeken. Het is een prachtige documentaire die mij heeft doen inzien dat Jordan veel meer is dan slechts de acteur uit Space Jam. Ik zou het wel fijner hebben gevonden als de makers niet zo tussen de tijdperiodes schakelden. Dat werkt, voor mij tenminste, verwarrend.

Jason Hehir