Terry Gilliam staat bekend om zijn grootse, theatrale regiestijl. Die aanpak is zeker terug te vinden in The Fisher King, het is ook zijn meest beheerste film. Radiopersoonlijkheid Jack (Jeff Bridges) ontketent met zijn programma onbedoeld een schietpartij. Hij weigert de verantwoordelijkheid te nemen voor de bloedige daad, toch worstelt hij met schuldgevoelens. Hij stort in en zegt de radio gedag. Drie jaar later ontmoet hij per toeval stuiterbal Parry (Robin Williams). Parry is alles in zijn leven kwijtgeraakt en gelooft dat hij door dikke elfjes is benaderd om de Heilige Graal te vinden. Deze mythische beker is in bezit van een miljonair.
Parry zal het koste wat kost in handen moeten krijgen. Maar! Hij kan het niet alleen. Jack is naar hem gezonden voor hulp. Aanvankelijk bedankt Jack voor de eer, tot hij ontdekt dat Parrys vrouw drie jaar geleden omkwam bij de eerder genoemde schietpartij. Zal Jack hem alsnog helpen? Of blijft hij stug volhouden dat er geen bloed aan zijn handen kleeft?
The Fisher King gaat uit van een (redelijk) bezopen plot, Bridges geeft het publiek een personage om zich aan vast te houden. Jack is geen gemakkelijk persoon. Enerzijds is hij narcistisch, anderszijds speelt zijn geweten op. Als hij de zwervers van de stad ontmoet is hij verrassend vriendelijk tegen ze. Maar die vriendelijkheid duurt niet voor eeuwig. Wanneer alles goed dreigt af te gaan, komt de klootzak in Jack weer naar boven. Toch blijf je ergens met hem meeleven, hoop je dat hij alsnog tot inkeer komt. Bridges laat hier weer eens zien wat hij topacteur hij eigenlijk is. Williams is helemaal op dreef als de manische Parry. Gooi de twee samen op het scherm en ze zorgen voor onweerstaanbaar samenspel.[epq-quote align=”align-left”]The Fisher King is één van de betere titels uit Gilliams oeuvre.[/epq-quote]
Er zijn scènes aan te wijzen waarin Gilliams manische stempel duidelijk naar voren komt. In de videotheek bijvoorbeeld, als Jacks vriendin Anne (Mercedes Ruehl) hem dwingt aan het werk te gaan. Of het fantastische optreden van Michael Jeter, als hij opgetogen in jurk en hoge hakken een nummertje zingt. Het zwerverswereldje doet denken aan Monty Python, waar ook van alles met iedereen gebeurde. Je verwacht half dat iemand tevoorschijnkomt en roept “this is a bit silly, isn’t it?” Dan voel je hoe Gilliam de kans grijpt om weer even lekker los te gaan.
The Fisher King is één van de betere titels uit Gilliams oeuvre. Dit is geen werk dat puur drijft op energieke montage of verwrongen camerahoeken. Gilliam vertelt ons een heel menselijk verhaal, waarin het hoofdpersonage niet goed weet hoe hij met zichzelf in het reine moet komen.
Terry Gilliam/Jeff Bridges en Robin Williams