Toto le héros begint met de dood van Alfred (Peter Böhlke). Thomas (Michel Bouquet) vraagt zich in de voice-over af wat de politie van Alfreds dood zal maken. Dat de pechvogel is gestikt in een snoepje? Verdronken in de fontein? Thomas fluistert vervolgens dat Alfred verantwoordelijk is geweest voor alle ellende in zijn leven. Daarom heeft hij Alfred gedood. Nou ja, in zijn fantasie, zo blijkt. Alfred is namelijk nog niet dood. Maar als het aan Thomas ligt zal daar spoedig verandering in komen. Hij mijmert weg naar zijn jeugd, waar de haat jegens Alfred wordt geplant, en door de jaren zal groeien. Al het geluk dat Alfred treft, komt eigenlijk Thomas toe.
Ga maar na. Thomas’ vader verdwijnt nadat hij met een vliegtuigje goederen moest ophalen. Thomas moeder zakt weg in depressies, waardoor Thomas en zijn zusje Alice op elkaar zijn aangewezen. Alfreds ouders blijven gewoon bij elkaar. Thomas wordt gepest, Alfred is juist de populaire jongen.
Het wordt erger: Alfred voelt ook wel wat voor Alice. Maar Thomas vindt zijn zusje ook best wel leuk. (The Cement Garden, iemand?) Het drama is compleet als zij overlijdt bij een tragisch incident. Thomas probeert zijn leven weer op te pakken, telkens komt hij die vervloekte Alfred weer tegen. Echt, het kan niet anders: Alfred en Thomas zijn als baby verwisseld en dat moet rechtgezet worden.Wat Toto le héros ook in de weg zit is de ergerlijk frivole filmstijl, waardoor het intrigerende uitgangspunt ondergesneeuwd raakt.
Van Dormael maakt duidelijk dat Thomas’ leven geen pretje is, maar waarom kiest hij uitgerekend Alfred als zondebok? Hoezo zijn zij ooit verwisseld? Wat is de reden dat hij, jaren en jaren later, besluit alsnog de trekker over te halen? Het wordt nergens goed onderbouwd, wij moeten aannemen dat het zo is. Ja, zo werkt het natuurlijk niet. Door de nauwelijks gemotiveerde haat van Thomas is het lastig mee te gaan in zijn daden. Het verhaal komt geen moment geloofwaardig op mij over.
Wat Toto le héros ook in de weg zit is de ergerlijk frivole filmstijl, waardoor het intrigerende uitgangspunt ondergesneeuwd raakt. Het zou dramatisch moeten zijn, het voelt eerder kluchtig. Melig. Een moordmysterie, gezien dood de ogen van een kind. Door de verschillende verhaallijnen en personages stuitert Toto le héros alle kanten op. Van Dormael schiet van heden naar verleden naar toekomst en laat fantasie en werkelijkheid samenkomen. Er zijn heel weinig momenten dat ik lekker in de film zit. Het eind, wanneer Thomas eindelijk bevrijd is van zijn demonen, is erg vermoeiend. Eerlijk, dat geldt ook voor de rest van de film.
Jaco Van Dormael/Michel Bouquet en Peter Böhlke