Goreng (Ivan Massagué) ontwaakt in de claustrofobische nachtmerrie van The Hole, een verticale gevangenis met honderden verdiepingen. Beduusd probeert hij zich te oriënteren, zijn celmaatje Trimagasi (Zorion Eguileor) legt hem uit waar hij precies zit. Goreng blijkt hier vrijwillig te zitten, om zo van het roken af te komen. Trimagasi heeft een moord op zijn geweten. Of deze moord direct of indirect is, maakt weinig uit. Er is iemand dood door zijn schuld. Via een platform dat bij elke verdiepingen even stop krijgen de gevangenen hun eten. De smakelijke maaltijden, tot in detail bereid, begint boven, zakt naar beneden, om weer vol gas naar boven te stijgen.
Iedereen mag zoveel schransen als hij of zij wil. Het gevolg is dat de gevangenen die boven zitten het smakelijkste voedsel krijgen. De pechvogels op de laagste verdiepingen verhongeren. Maar, niet getreurd, elke maand vindt de wisseling plaats. De gevangenen worden herverdeeld over de verdiepingen, met de kans om hogerop te komen.
Op zijn best doet The Platform denken aan de beklemmende horrornachtmerrie van Saw of Cube. Het is allemaal erg vaag en onbestemd. Door het verhaal consequent binnen de muren van The Hole te houden, brengt regisseur Galder Gaztelu-Urrutia de kijker nog meer in de schoenen van Goreng. Je kan zijn wanhoop bijna proeven. Hoe meer hij afdaalt in The Hole, hoe bloediger de taferelen. Atmosferisch is The Platform echt prachtig.Goede opzet, zeer tegenvallend resultaat.
Als ik onder het smoezelige oppervlak kijk heb ik wel wat vragen. Waarom wil Goreng van alles weten over The Hole, terwijl hij zich vrijwillig heeft opgegeven? Dan zou je verwachten dat hij op zijn minst weet waar hij zit. Toch? Dat hij er voor heeft gekozen om hier te zitten, is ook opmerkelijk. Kon hij niet naar een afkick-kliniek? En er is toch wel een groot verschil tussen een moordenaar en een verslaafde? Waarom zitten zij dan allebei in The Hole? Waarom krijgen wij scènes te zien van de keuken als dat verder toch niets toevoegt aan de plot? Hoezo zit er iemand van The Hole zelf hier opgesloten?
Zelf geeft Trimagasi aan dat de details hem gek hebben gemaakt. Details, die zijn belangrijk. Dat geldt ook voor The Platform. Gaztelu-Urrutia wil duidelijk wat vertellen over onze maatschappij (zie het platform vol eten), doch hij werkt die ideeën niet lekker uit. Het blijft vaag, met oppervlakkige karakters en een tenenkrommend onbevredigend slot. Goede opzet, zeer tegenvallend resultaat.
Galder Gaztelu-Urrutia/Ivan Massagué en Zorion Eguileor