Tony Gatlif. De liefhebber denkt bij de naam van deze regisseur direct aan films waarin de zigeunercultuur centraal staat. Zang en dans worden overdadig in beeld gebracht. Het drama wordt op die manier sterk verdrongen, Gatlifs werken zijn absoluut een lust voor het oog. Dus toen ik afgelopen weekend toch niet naar buiten ging en iets vrolijks wilde kijken, besloot ik om iets van zijn oeuvre uit de kast te trekken. Mijn keuze viel op Transylvania omdat hierin de woeste, temperamentvolle acteur Birol Ünol een belangrijke speelt. Ik beschouw hem als een combinatie tussen Klaus Kinski en Mickey Rourke.
Het type acteur met een sterke, intense uitstraling. Zo iemand waarvan je voelt dat die echt heeft geleefd. Transylvania gaat over zigeuner Zangarina (Asia Argento). In gezelschap van twee andere vrouwen is zij op zoek naar Milan, een muzikant met wie zij een hartstochtelijke relatie beleefde. Zij is zwanger, hij is verdwenen, de zoektocht leidt haar door de zigeunerwereld van Transsylvanië. Er is muziek, dans, de drie vrouwen lopen wat rond en genieten maar van de gezelligheid.[epq-quote align=”align-left”]Het slot sugereert wel nog dat Zangarinas avontuur een mooie afronding gaat krijgen. [/epq-quote]
Als zij haar geliefde eindelijk weer in de armen kan sluiten, wil hij niets meer met haar te maken hebben. Gek van verdriet doolt Zangarina door het landschap, tot scharrelaar Tchangalo (Ünol) zich over haar ontfermt. Het is het begin van een moeizame affaire, waarin de twee naar elkaar toe groeien. Het zijn twee koppige, vrije mensen die hun levens leven en zich van niets of niemand wat aantrekken.
Ünol is fantastisch als de smoezelige, naar de fles grijpende verkoper. De scène waarin hij bierflesjes stukslaat op zijn kop, ik geloof meteen dat hij dit in het echt ook zou doen. Argento werkt met haar hysterische liefdesverdriet op de zenuwen. Tchangalo is haar gehuil en gekruis ook zat en roept dat zij normaal moet doen. Zij zal het ongetwijfeld zwaar hebben, maar het is nog zwaarder om naar dat theatrale gedrag te kijken. Gelukkig toomt zij in en accepteert zij dat Milan haar niet meer moet. Genoeg tranen gehuild en doorgaan.
Het valt op dat Gatlif met Transylvania meer het pad van de drama kiest en minder dat van de dans en muziek. De zigeunercultuur wordt wel uitgebreid belicht (Zangarina eindigt in traditionele kledij), de regisseur lijkt zich verder in te houden. Hij neemt de tijd om de twee personages beter te leren kennen, al ben ik op het eind, ironisch genoeg, niet veel wijzer geworden over hun levens. Het slot sugereert wel nog dat Zangarinas avontuur een mooie afronding gaat krijgen.
Tony Gatlif/Asia Argento en Birol Ünel