Vette synthesizermuziek en Jean-Claude van Damme die zijn acrobatische vechtkunsten demonstreert: dit kan niet anders dan een jaren negentig vechtfilm zijn. Dat Kickboxer uit 1989 komt maakt niets uit. Het ademt in alles goed geolied vermaak uit, het soort waarbij je niet hoeft na te denken. van Damme speelt de rol van Kurt Sloane. Hij en zijn broer Eric (in het echte leven de legendarische kickboxer Dennis Alexio) zijn in Thailand, waar Eric de beruchte vechter Tong Po wil verslaan. Kurt smeekt Eric om het niet te doen. Zijn broer is te koppig om bij voorbaat op te geven en stapt dapper in de ring. Tijdens het gevecht geeft Tong Po Eric zo’n harde klap op zijn rug hij Eric verlamd in het ziekenhuis beland.
Kurt zint op wraak en zweert Tong Po dan zelf te verslaan. Maar: dan moet hij wel de kunst van Muay Thai onder de knie krijgen. Met behulp van Winston Ray (de heerlijk overacterende Haskell V. Anderson III) meldt hij zich bij vechtmeester Xian Chow. Want als iemand Kurt Muay Thai kan leren, dan is hij het wel. Kurt traint zich suf en laat zijn oog vallen op Xians nichtje Mylee.
Hoe Kickboxer verloopt en zal eindigen spreekt voor zich. Deze film kijk je niet voor verrassingen of diepzinnige inzichten. Veel leuker is om van Damme in één van zijn vroegste hoofdrollen te zien. Hij doet echt zijn best om de emoties van Kurt te tonen, wat resulteert in (ik vermoed onbedoeld) hilarisch geschmier. De Belgische spierbundel kan zijn ogen zo wijd opensperren als hij wil, of zijn teksten fluisterend uitspreken, het is allemaal krampachtig en overdreven. Hij kan dit nog compenseren met tonnen charisma en zijn indrukwekkende spieren, maar een goeie acteur is hij allerminst.Ergens is dat een tikje ironisch, omdat de film autobiografische elemenen bevat.
Ergens is dat een tikje ironisch, omdat de film autobiografische elemenen bevat. Zo is van Damme inderdaad geboren in België en vertrok hij naar Amerika om zijn geluk te beproeven. Het zou Kickboxer mooi drama kunnen geven. Doch, als hij dit bespreekt, komt het verschrikkelijk houterig en soapig over. Als ik niet wist dat het waar was, zou ik het nooit hebben geloofd. Gelukkig heeft Kickboxer ook fantastische vechtscènes, die zijn geregisseerd en gechoreografeerd door van Damme zelf. Prachtig, die soepele en razendsnelle trappen en klappen. Kijk, dan geloof ik honderd procent in van Damme als vechter.
Ik wil trouwens ook nog wijzen op de aanwezigheid van Anderson III. Hij is evenmin een sterk acteur, in tegenstelling tot van Damme neemt hij het verhaal duidelijk nooit serieus. Met het grootste plezier zet hij een bijzonder kleurrijk personage neer. van Damme kan daar nog wat van leren.
Mark DiSalle & David Worth/Jean-Claude van Damme en Haskell V. Anderson III