Ik had nooit nooit nóóit verwacht dat ik nog eens deze woorden zou tikken: terwijl een virus met de dag agressiever om zich heen grijpt, ben ik naar de bioscoop gegaan. Dat is trouwens ook een wonder gezien een flink van de bioscopen hun deuren hebben gesloten. Cinecenter is nog open. Met aanpassingen, uiteraard. Er mag niet te veel publiek in de zalen zitten en de kaartjes staan nu niet op plek. Vrije zitplaatsen dus. Ik zou bijna vergeten dat er ook nog een recensie moet worden geschreven. Het gaat om De Beentjes van Sint-Hildegard. Het scenario is geschreven door Herman Finkers (tevens hoofdrolspeler), de regie is van Johan Nijenhuis.
Ofwel, de maker van prefabfilms als Costa! en Onze Jongens. De meester van het kant-en-klaar vermaak, die meer geïnteresseerd is in het schieten van stijlvolle shots dan het vertellen van een goed verhaal. Wat gaat hij dan in godsnaam van dit wrangkomische drama maken? Nou, precies dat, dus.
In De Beentjes van Sint-Hildegard zet Jan (Finkers) steeds meer vraagtekens bij zijn huwelijk met Gedda (Johanna ter Steege). Zij is bemoeizuchtig en oververzorgend en is ervan overtuigd dat mannen betutteld horen te worden. Haar moeder is het daar grondig mee eens. Mannen weten niet wat zij willen, daar zijn vrouwen voor. Omdat Jan het niet over zijn hart kan krijgen bij Gedda weg te gaan, besluit hij tot een wel heel drastische uitvlucht. Hij veinst dementie. Zijn aanpak werkt, hij komt in het verpleeghuis terecht waar hij eindelijk met rust wordt gelaten. Maar ja. Wat nu?De humor is villein, scherp, subtiel zowaar.
Eerlijk, ik ben aangenaam verrast door deze film. Nijenhuis houdt zich eens in en laat de personages voor de verandering eens ademen, geeft hen de kans zich te ontwikkelen en al hun complexiteiten te laten zien. De humor is villein, scherp, subtiel zowaar. Finkers weet perfect hoe hij gekweld moet kijken of praten, zonder dat hij schmiert. De personages hebben meerdere dimensies. Ja, Gedda is overbeschermend. Maar Jan was, toen zij elkaar ontmoette, suïcidaal en zij heeft hem gered. Dat redden is zij echter altijd blijven doen. Ook nu hij het niet meer nodig heeft. Zij komt heus wel tot dat inzicht, alleen kan zij niet anders. Het valt Nijenhuis te prijzen dat hij niet kiest voor een geforceerd gelukkig slot en ons zelf laat invullen hoe het verder zal aflopen.
Toch, als ik nog even mag zeiken, is De Beentjes van Sint-Hildegard ook geen perfecte film. Ik heb het idee dat Nijenhuis nogal uit zijn comfortzone moest stappen en niet altijd goed weet wat hij moet doen. De humor is treffend, de film heeft ook de neiging zichzelf te herhalen. Het kabbelt soms, mag op bepaalde momenten meer pit gebruiken. De grap over dementie vind ik bovendien wat ver gaan. Gedda is dan gruwelijk vermoeiend, is zo’n ziekte voorwenden niet veel erger? Gelukkig realiseert de film zich dit ook, dus die vraagtekens worden weggehaald. Ik zou zeggen, als het nog lukt in deze tijden: gewoon gaan kijken.
Johan Nijenhuis/Herman Finkers en Johanna ter Steege